Kylie Vermeulen: Uit het juiste Miss België-ba(d)(t)je gesneden

Ieder mens heeft zo zijn guilty pleasures. De mijne is het opvolgen van Missverkiezingen. Sommige wedstrijden hou ik al enkele jaren zeer nauwkeurig in het oog. Zo kruisten het pad van de zusjes Vermeulen en het pad van ondergetekende al eerder. Shauni nam dit jaar met succes deel aan Batjesprinses, de zoektocht naar een nieuwe ambassadrice voor Roeselare. Maar haar zus Kylie steekt haar ambitie niet onder stoelen of banken. Ook zij is een oude bekende van Batjesprinses. Alleen legt ze haar persoonlijke lat dit jaar net een beetje hoger. Kylie mikt namelijk op het hoogste Missengoed. Ze is één van de Miss West-Vlaanderenfinalisten. Ervaringsdeskundige bij het één. Maar of dit voldoende zal zijn, weet niet. Haar tussentijdse resultaten zijn nu al uitstekend te noemen. Alleen zal de komende weken/maanden uitwijzen of Kylie uit het juiste Miss België-ba(d)(t)je is gesneden.

Plannen, plannen en nog eens plannen. Dit is het codewoord voor Kylie de komende tijd. Haar agenda staat dan ook goed gevuld. Naast haar job van schoonheidsspecialiste is ze ook zorgkundige. En daar komt nu ook een Miss West-Vlaanderentaak bij. Je zou voor minder een agenda nodig hebben. Kylie proeft van verschillende werelden. En daar is niets verkeerd mee. Alleen zullen de komende weken/maanden uitwijzen of ze uit het juiste Miss België-ba(d)(t)je is gesneden.

Kylie omschrijft zichzelf als een leeuwin. Eens ze met iets bezig is, gaat ze er ten volle voor. Je weet wel: zoals een leeuw, die een prooi voor ogen heeft. Een leeuwin in een kooi is Kylie zeker niet. Noem haar eerder een ambitieuze jongedame, die wil proeven of ze uit het juiste hout is gesneden.

Foto: Kevin Swijsen

De handjes van Sa Pinto

Het is gebeurd. De aftrap van de Belgische competitie werd gegeven. Eén van de opvallendste nieuwkomers onder het trainersgelid is ongetwijfeld Ricardo Sa Pinto. Zijn looks spreken voor zich. Met zijn wapperende manen, gebronsde huid en Portugees temperament is hij de Richard Leeuwenhart van Standard. Strijdend tot ter dood … en daarvoor zijn alle middelen goed. Tijdens de eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen wist ik niet wat ik zag.

Sa Pinto staat bekend als iemand die door handengeklap zijn spelers extra wil motiveren. Maar wat ik in de wedstrijd Mechelen-Standard zag, overtreft zelfs het betere Regi-repertoire. U kent Regi wel met zijn ‘Waar zijn die handjes?’ . Maar Regi verdwijnt in het niets als je de handentechniek van Sa Pinto ziet. Vrije trap van de tegenstander. Sa Pinto laat zijn manschappen hand in hand staan voor een vol stadion. Tot der dood moeten ze elkaars ‘polleke’ vasthouden. Elk clichébeeld van de stoere voetballer wordt meteen de kop ingedrukt. Het hielp wel. Standard ging voor het eerst sinds jaren met een punt naar huis vanuit Mechelen.

En toch … Tijdens de eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen wist ik niet wat ik zag. De competitie is nog maar 90 minuten ver. Dat belooft!

Concerto Dodentocht

11 augustus. Deze datum staat al een poosje vuurrood en omcirkeld genoteerd in mijn agenda. Dan is het namelijk Dodentocht-tijd. Ook dit jaar sta ik opnieuw aan de start. En het viel me zaterdagochtend al op. Bornem is nu al klaar voor de hel van Klein Brabant en omstreken. Als voorbereiding startte ik toen aan de 30km lange Binnenschipperstocht in Wintam en omgeving. Toen ik de startzaal van de wandeltocht betrad, weerklonk uit de luidsprekers ‘Les Lacs Du Connemara’. Om met servetten te zwaaien, was het veel te vroeg. Maar de sfeer zat er al goed in. De violen van Concerto Dodentocht leken nu al gestemd.

Al dat muzikale geweld roept bij mij herinneringen op. Tijdens mijn eerste Dodentocht regende het bakken uit de hemel. Pijpenstelen was een understatement. Toch waren er toen 3 Engelse DJ’s op de Scheldedijk de deelnemers aan het opwarmen. Ze hadden ‘If I could walk (500 miles)’ van The Proclaimers op repeat gezet in hun cd-speler. Memorabele herinneringen in de gietende regen om 10000 man dit te horen meezingen.

Vorig jaar zochten de plaatselijke DJ’s het dichter bij huis. Het was Frans Bauer-tijd daar aan de waterkant. Heb je even voor mij …   Ook het O-e-i-o-gebrul van de deelnemers ging door merg en been.

Maar toch zal ik nooit dat éne meisje vergeten dat na mijn eerste passage op die beruchte dijk ooit tegen me riep:  ‘Goed gedaan mijnheer. Je bent er bijna .. Nog 93 km te gaan.” Sarcastische humor. Het zit er al van heel jong in. Maar ach, het zal de Bornemse Sweet Caroline geweest zijn, niet waar … Die kunnen tegen een stootje.

De zintuigen van Kim Detollenaere

Tijdens mijn vele wandeltochten in eigen regio passeer ik wel eens langs Battel (tegen Mechelen). Vooral de gigantische rij boten, de passages langs de Zenne en het bijzonder fraaie natuurgebied ‘De Battelaer’ blijven me bij. Alleen zal Battel voor mij nooit meer hetzelfde betekenen sinds ik een poosje geleden een ontmoeting had met de mooiste aller Battelaers. Een korte voorstelling van Kim zegt genoeg. Haar naam is: Kim Detollenaere. Haar dagdagelijkse bezigheid: studente geneeskunde. Haar passie: een oog voor schoonheid. Haar droom: ooit een eigen privékliniek als plastisch chirurge opstarten. Haar zomerse bezigheid in 2017: deelnemen aan Miss Antwerpen.  Het oog heeft een nieuw pad ontdekt.

Ik ontmoette Kim in het centrum van Mechelen. De kermis was net de stad uit. We hadden afgesproken in een wijnbar. Daar had ik een zeer uitvoerig gesprek met deze Mechelse schone. Waarom droomt een jonge vrouw van een wereld van de plastische chirurgie? Het blijft met dit toekomstbeeld in mijn hoofd nogal gek om de stap richting Miss België te zetten. En toch, het leek alsof het voorbestemd was. In ons gesprek was het overduidelijk dat zintuigen een belangrijke plaats in haar leven hebben. Kim weet wat ze wil, ze heeft een eigen mening en heeft naast ‘oog voor schoonheid’ ook een bijzonder scherp ‘oog’ voor haar eigen toekomst. Ze wou met haar deelname eens wat anders in haar leven dan voortdurend achter de studieboeken zitten. Zeker als de stages er aankomen. Eens wat andere lucht ‘snuiven’ of ‘proeven’ van een andere wereld kan nooit geen kwaad.  Het ‘oog’ heeft het juiste pad ontdekt.

Van geneeskunde naar Miss België. Lenty Frans deed het haar voor. En waarom zou net in dit parcours Kims gevoel haar in de steek laten? De kans lijkt me zeer klein. Na die éne babbel ben ik er zeker van dat dit niet zal gebeuren. De ogen en de andere zintuigen wijzen duidelijk de weg.

Foto: privéarchief Kim Detollenaere

Overal waar men komt … langs Vlaamse wegen

Je komt wat tegen wanneer je langs Vlaamse Wegen kronkelt. Buiten fraaie landschappen vallen vooral de originele straatnamen op wanneer je langs landelijke wegen een stapje in de wereld zet. Heerlijk soms om te zien waar Abraham zijn mosterd heeft vandaan gehaald. Bij FC De Kampioenen had je de Zeugsteeg waar Carmen en Xavier woonden. Maar ook elders heeft men gigantische inspiratiebronnen als het om ‘straatnamen’ gaat. Zo kwam ik tijdens een wandeling in het Mechelse een verbindingsweg tegen, die twee straten met elkaar verbond. Logisch toch, wanneer je aan verbindingswegen denkt. Maar ook qua naam was het een doordenkertje van formaat. Je zou er prompt een appeltje voor de dorst eten. Wat verwacht je anders van ‘Ons Tussendoortje’?

Ook in het centrum van Boom is de verbeelding in Tomorrowland-sferen niet zo ver te zoeken. Voor zowel jong als oud. Daar bespeurde ik het ‘Wipplein’. Maar ik vraag me nog steeds af of het de liggende of staande wip betreft. Na enkele passages heb ik het mysterie daar nog steeds niet ontrafeld.

Maar twee van de allerfraaisten ontdekte ik de voorbije twee weken. Zo spotte ik in Haacht de straat ‘Koekelberg’. Ik heb lang gezocht naar de plaatselijke basiliek. Bij zulke straatnaambordjes voel ik de drang om al mijn zonden op te biechten. Helaas kwam ik van een kale reis langs het Dijlepad terug naar huis. Ik denk dat ik met een kluitje in het riet ben gestuurd.

Tijdens een wandeltocht de voorbije vrijdag ontdekte ik langs Puurse wegen de straat ‘Ooievaarsnest’. Een vruchtbare straat, me dunkt. Het angstzweet breekt me nu al uit voor de mannen, die daar wonen. Game, set, match, baby, wellicht …

En ikzelf, ik wandelde rustig voort …

Vleutie

What doesn’t kill you, makes you stronger. Het zou de levensspreuk van Annemiek van Vleuten kunnen zijn. Toen ze op weg was naar de Olympische titel in Rio, viel ze in de afdaling van de slotklim. Ze werd voor half dood opgeraapt. Maar amper één jaar later lijkt ze sterker dan ooit. Annemiek Van Vleuten vloog de Col d’Izoard op tijdens het eerste deel van La Course, de vrouwenwedstrijd bij de Ronde van Frankrijk. En ook in de tijdrit-achtervolging stond er geen maat op the Flying Dutch. Vleutie kwam, zag en overvleugelde iedereen.

Met de naam Annemiek van Vleuten in een Australische ploeg rijden. Het is nu al een tongtwister van formaat. Maar daar hebben de Australiërs van Orica iets op gevonden. Annemiek kreeg van hen de bijnaam: Vleutie. Alleen wordt haar bijnaam na La Course nu Big Vleutie. Een eretitel moet je verdienen elke dag opnieuw.

De Charlie’s Angels van Radio Stad

Instagram, sociale media … het heeft een grote impact op ons leven. En soms ontdek je van die opvallende dingen, die je aandacht trekken. Zo maakte ik tijdens mijn talrijke Facebookmomenten kennis met het fenomeen Radio Stad. Een Antwerps radiostadion waar luisteraars een unieke mix van mainstream muziek als R&B, hiphop, latin, dance en andere muziekstijlen overgoten met een Urban-sausje krijgen. Wat vooral opvallend is, zijn de sexy ladies van dit radiostadion. De dames zijn alom tegenwoordig op Radio Stad. Een mannelijke luisteraar zou er compleet SWAG van worden.  Ze houden van feesten, ze zijn op en top hip en ze laten dit via de geijkte sociale mediakanalen maar al te graag blijken.

De dames zijn een beetje de Antwerpse radiovariant van de Charlie’s Angels. Hippe madammen met een eigen stijl, die in groep de luisteraar van een gezonde dosis sociale media-beleving proberen te voorzien. Vincere Insieme. Alleen is de identiteit van Charlie me momenteel nog niet duidelijk.  Maar ik weet dat ze  Abdou, de R&B-man, die we ooit in X Factor aan de zijde van Lester Williams zagen, zien als hun absolute held.  Beam me up, Abdou, zou een perfecte quote zijn uit de film Charlie’s Angels. Alleen haal ik er dan een Star Trekje-bij. En dan mag niet gebeuren. Zulke fouten zouden mijn hipheid niet ten goede komen. Eén ding is zeker: ’t Stad heeft er een fraaie nieuwe media-attractie bij. Dat alleen kan ik maar toejuichen.

The dedication and discipline in Aloysi’s life

De naam Aloysi deed tot voor kort geen belletje bij me rinkelen. In een ver verleden speelde er wel een Australische spits John Aloisi bij Great Old Antwerp FC. Als voornaam bij een jonge vrouw was het de eerste keer dat ik de naam Aloysi (met een y) zag staan. Mits ik een nieuwsgierig aagje ben, heb ik eventjes met haar gesproken. Mag ik u even aan m’n gesprekspartner voorstellen. Aloysi Desnouck, een jonge boekhoudster in spé met een modellendroom, waagt haar kans tijdens Miss West-Vlaanderen. Boekhouden, …. Het vergt dedication and disicpline om de cijfertjes en bijhorende lettertjes op de juiste plek te zetten.

Dedication and discipline is voor Aloysi geen enkel probleem. Ze deed jaren aan topsport. Met de nodige acrobatische toeren erbij. 12 uur per week trainen is peanuts voor deze Westvlaamse. Een Poolse trainster heeft haar altijd geleerd dat discipline het codewoord voor alles is. Ziek zijn mocht niet. Dan liet je het team in de steek. Het vergt dedication and discipline om het team te ondersteunen.

Met dergelijke Dedication and Discipline kan het niet anders dan dat Aloysi met de nodige ambitie. vertrekt aan deze wedstrijd. Digitaal Detoxen moet ze naar eigen zeggen zo nu en dan wel eens doen. De Miss West-Vlaanderen microbe heeft haar compleet aangestoken. En daar gaat ze voor de volle 700% voor. Met de nodige Dedication and Discipline is het misschien Miss Belgium first voor Aloysi. Maar het uiteindelijke resultaat zal de komende maanden wel duidelijk worden. Hoedanook leunt met deze mentaliteit een thumbs-up van Smos zeker om de hoek.

Foto: Selfie Aloysi

The Things To Do Before I’m 40-bucketlist

A man has to do what a man has to do. En daar hoort filosoferen tussen pot en pint wel eens bij. Zo sprak ik onlangs met een prille veertiger. Out-of-the-blue zei hij me dat hij fier was dat hij heel wat dingen van zijn bucketlist had kunnen realiseren. Een bucketlist, goh … Ik heb dat nog nooit in mijn leven gekend. En het is nu éénmaal een vaststaand feit: Binnen minder dan 6 maanden word ik een prille veertiger. Help, het gaat toch niet waar zijn. Hoort een bucketlist bij een veertigerschap? Moet ik nu werk maken van een Things do before I’m 40-lijst? Stress en nog eens een brok stress ten huize Liekens. Wat moet ik er nu mee aanvangen? De komende maanden staat mijn agenda al vol. En als ik dan nog zulke lijst moet opstellen en realiseren op minder dan zes maanden tijd, gaan de grijze lokken er pas echt zijn. Oh my God, zo’n challenge aan durven. Ik krijg er al stress van als ik er aan denken. Hoe moet ik dit nu in hemelsnaam opvangen. En toch …

Stiekem vraag ik me toch af wat ik er allemaal zou opzetten. Waar droom ik nu heel mijn leven van om dat nog voor mijn veertigste gedaan te krijgen? Op levensvlak ben ik wat je noemt een zoeker. Iemand, die gaat zoeken om leuke ervaringen te proeven. En ik moet zeggen: ik ben er redelijk goed in. Maar te veel nadenken over bucketlijst, zorgt er ook voor dat de rook uit mijn hersenpan stoomt. Weet je wat … ik ga er nog eens een jaartje over nadenken wat ik op die lijst zal zetten. The Things to do before I’m 41-bucketlist, wel te verstaan.

From Paris with love

Parijs mag dan wel de stad van de geliefden zijn. Heeft u zich ooit al de vraag gesteld hoeveel koppeltjes er aan de Eiffeltoren elkaar niet ten huwelijk hebben gevraagd? Alleen krijgt Paris ook een spin-off in de Lotto Arena. Komend basketseizoen krijgen de Telenet Giants Antwerp een snuifje Franse hoofdstad bij. Na een hele resem nieuwe Belgische spelers werd de derde nieuwe Amerikaanse aanwinst voorgesteld. Zijn naam is Paris Lee. Een Amerikaanse karakterspeler, naar verluidt. Een rastakapsel van de bovenste plank. Het allerbelangrijkste echter zijn de fraaie statistieken, die hij vanuit Illinois mee naar Antwerpen brengt. Defensief zou deze man op de 1-positie stevige papieren hebben. Is Paris Lee de nieuwe ster in wording bij de Telenet Giants Antwerp? Defensief kan alles .. maar het moet wel: From Paris with love zijn …

Na Kalinoski en Dudzinski is Paris de derde nieuwe Amerikaan. De Telenet Giants Antwerp zien er volgend jaar weer helemaal anders uit. Ik ben de tel van nieuwe aanwinsten ondertussen al kwijt geraakt op mijn persoonlijk telraam. Maar ach, who cares. Zolang ze blijven winnen, heeft men vrienden. Inclusief mezelf. Paris zal daar wel voor zorgen. Defensief kan alles, maar het moet wel: From Paris with love zijn …  En dat alleen in’t stad. Het belooft nu al een warm basketnajaar te worden.  Zolang liefde voor de ring overwint met Paris Lee is het goed.