Vermageren … Er zijn bibliotheken over vol geschreven. Tv-programma over vol geluld. En ik kan alleen maar beamen dat je wel in je vel voelen mensen meer dan ooit aan het beroeren is. Maar toch zijn er heel wat misvattingen over wat nu de ideale manier is om de nodige kilo’s te verliezen. De voorbije anderhalf jaar heb ik heel veel opmerkingen over me heen gekregen. U weet wel in de stijl van: ‘Ocharme sukkelaar, drie jaar geen frietjes eten. Ik zou het echt niet kunnen.’ Ofwel waren de broers en zusjes van Kabouter Lui in the house. U weet wel: schrandere opmerkingen zoals ‘Plopperdeplop, van al dat bewegen : ik word daar zo moe van.’ Allemaal passeerden ze de revue. Kortom: de kruisbestuiving tussen bewegen en eten. Het raakt mensen tot in het diepst van hun ziel. En toch …
Wanneer ik mijn menukaart van het voorbije anderhalf jaar grondig analyseer, heb ik niet het gevoel dat ik minder eet dan vroeger. Met de omschrijving anders knik ik van achter mijn klavier instemmend ja. Minder is niet meteen de juiste omschrijving. En toch … kan het heus geen kwaad om eventjes blijven stil te staan bij hetgeen je eet. Vroeger at ik bijna dagelijks een snoepje, dat gelinkt werd aan een oorlogsgod. En stond ik heus niet stil bij het aantal kalorietjes dat het in zich had. Maar wanneer ik mijn grootste ‘snoepzonde’ met een waar Hond van Pavlov-truukje had gelinkt aan de nodige bewegingsinspanningen, die ik in return moest geven, ging het hek pas echt van de dam. 40 minuten fietsen voor 1 chocolade reep weg te krijgen. Geloof me vrij … Wanneer je dagdagelijks dit truukje toepast, loert na één week het chocolade vredesverdrag om de hoek.
Gaat u ook elke zondag naar de bakker voor sandwiches en pistolets? Geloof me vrij … ik wil met mijn opmerking heus geen bakkersoorlog ontketenen. Maar waarom staan zo veel Vlamingen elke zondag naar de bakker voor sandwiches en pistolets. Het is een vraag, die ik me de voorbije maanden dikwijls heb gesteld. Als geen ander besef ik dat men aan de Vlaamse klassiekers niet mag raken. Maar ik vraag me tot op de dag van vandaag af waar dit gebruik vandaan komt? Is dit gelinkt aan zondag ‘dag des heren’, waarbij we na het bezoeken van de kerk een broodmaaltijd moeten nuttigen of is het toch nog andere koek? Sla het grote calorieboek er maar eens op na over wat het gezondste is? Een sandwich of een pistolet? U zou er van schrikken ….
Ook bij het bewegen ben ik van 0 moeten starten. In een ver veleden heb ik wel eens de Gordel uitgestapt op een heuvelachtig parcours in Sint-Genesius-Rode. 28 km door bossen en weilanden hossen, geen lachertje … Maar de laatste jaren liet ik me maar al te graag verleiden door een auto- en of busritje. Nu vraag ik me geregeld af hoe het allemaal zo ver is kunnen komen dat ik dit allemaal opzij heb geschoven. Maar ach, gedane zaken nemen geen keer. Het is de toekomst dat telt. Ik ben voor mezelf een weg ingeslagen direction ‘NIEUW LEVEN’. De geboorte van een nieuwe man, niet waar. Op bewegingsvlak horen daar momenteel wandelen en fietsen bij.
Wandelen, een vrijetijdsbezigheid, die bij velen als oersaai wordt bestempeld. Maar doe het maar een keertje om een wandeling van 30 km te maken als je 0,0 conditie hebt. Ik waag me binnenkort aan de derde keer deze afstand op anderhalf jaar tijd. Met als absolute zelfconfrontatie een uitstapje vorig jaar. In eigen gemeente. Omdat ik hard had gewerkt, wou ik mezelf eens aan een ware conditietest onderwerpen. 30 km en x-aantal kilo’s lichter … Het moest toch goed te doen zijn. Alleen zetten de weergoden met mijn beide voetjes op de grond. Ik schets even het verhaal: ’s Nachts had het namelijk gevroren. Dit zorgde er voor dat alle landwegen steenhard lagen. Wanneer er de temperaturen dankzij een waar herfstzonnetje het kwik boven het vriespunt lieten uitstijgen, brak de hel pas echt los op een landweg, die er in mijn gemeente talrijk zijn. Slijk en modder in de hoogste graad. Wanneer er dan 10 à 15 km landwegen op je traject liggen, kan u zich het wel voorstellen dat ik in een situatie was beland waar alleen Niels Albert en Sven Nys op het Vlaams grondgebied hun liefde van de daken schreeuwen. Ik heb de spierpijn verbeten en doorgezet. Tenslotte worden harde werkers uiteindelijk toch wel een keertje beloond. Opgeven stond toen niet in mijn woordenboek. Ik heb waanzinnig veel bloed, zweet, tranen en energie in dit project gestoken. En met resultaat … En toch durf ik met de hand op mijn hart stellen dat je beweging en je voeding aanpassen niet het zwaarste is van heel het vermagerproces.
Het allerzwaarste breekt nu aan. Net zoals ieder van ons heb ik een dagdagelijks leven, dat bestaat uit een job, een familie en de talrijke vrijetijdsbestedingen. Het is onmogelijk om zomaar ergens op een jaar op een berg te vertoeven en me af te zonderen van de buitenwereld. Ook ik ben gebonden aan de dagdagelijkse verplichtingen. Ik merk dagdagelijks dat de impact van heel het vermagertraject groter wordt. De kracht van verandering, niet waar. Je voelt een veranderde positie in de dagdagelijkse maatschappij. Stedelijk gebied of landelijk gebied. Man of vrouw , hooggeschoold of laaggeschoold. Iedereen kijkt hier op een andere manier naar toe. Zaken, die vroeger onmogelijk leken, worden nu van de éne dag op de andere keiharde realiteit. Hernieuwde dromen, hernieuwde kansen. Idealen, die van onder het stof worden gehaald. Toen ik mijn bevindingen een keertje vertelde aan een ex-topsporter grinnikte hij en fluisterde hij me de woorden toe: ‘Welcome to the real World, my friend.’ Met zijn woorden in het achterhoofd stel ik me vaak de vraag of obesitas en morbide obesitas niet het grootste verborgen vooroordeel in de maatschappij is. Iedereen heeft er zijn of haar mening over, maar niemand uit de directe omgeving doet zijn mond open om iemand te helpen. We voelen ons allen zo veilig in onze comfortzone. En liever een gezellige dikkerd, dan iemand die een bedreiging kan vormen. Of de waarheid kwetst, niet waar.
Mensen uit sportmiddens kennen het begrip ‘decompressie’ zeker en vast. Na de gepresteerdeTour De Force een periode van rust en stilte. Ik vertoef momenteel in de fase waarin een decompressie (lees: het herwinnen van kilo’s) om de hoek loert. Deze omzeilen wordt een huzarenstuk van formaat. Want het is niet niets om 66 kilo te verliezen. Maar wat hierna. Vergelijk het met iemands overlijden. Tijdens de week voor de begrafenis hoor je over de doden niets dan goed. Maar na de begrafenis gaat het leven gewoon zijn gangetje. Ik kom van een Morbide Obesitas van boven de 45. En ik heb leren ontdekken dat een mens geen 66 kilo te zwaar weegt als er één geen medisch probleem is of twee er in de loop der jaren op bepaalde vlakken niets is scheef gegroeid. Maar de schots en scheve dingen recht trekken in een mooi en positief verhaal is een kunst van formaat. Een uitdaging, die ik met beide handen grijp en waarvan ik me bewust ben dat de gevolgen wellicht de rest van mijn leven zullen bepalen. Tenslotte is ieder mens de auteur van zijn eigen levensverhaal? En wie houdt er nu niet van een happy end … Iedereen toch.