Maandelijks archief: november 2016

Raindrops

Geplaatst in Personal door

’t is gebeurd. Het was kermis in de hel vanochtend. Het bewijs: de hemelsluizen gingenhelemaal open. Regendruppels dwarrelden naar beneden alsof het op hun lijf gegoten was. Van miezeren was zelfs in het beste weerbericht geen sprak meer. En ook al was het geen weer om een hond door te jagen. Ik moest er toch keurig door. Het gevolg kent u nu alvast: Mijn jas hangt nu al vier uur te drogen inclusief mijn blauwe fraaie trui. Alleen mijn bril is verrassend kurkdroog. Gewoonweg omdat ik het hoofd gebogen hield. Tegen de natuurwetten kan je niets doen. Raindrops were falling on my head.

Zware regenbuien … Ik heb ze al meermaals getrotseerd. De allerzwaarste ooit was in Dodentochtland. Vijf minuten vooraleer het kanonschot ging, brak de hel los. Daar stond ik dan met mijn regenjasje aan. De poncho goed opgeborgen in mijn rugzak. Mijn schoenen waren al helemaal doorweekt en ik moest nog aan 2,5 marathon wandelen beginnen. Tactische blunder of gewoon onervarenheid. Raindrops bleven fallen on my head …

Mijn oma zei vroeger altijd: ‘Van regen groei je … “. Ik heb ze altijd geloofd .. Alleen trek ik ze nu alvast wel in twijfel. Veel rek zit er op mijn lange stelten niet meer op. Maar ik ga heus niet van de regen in de drup terecht komen. Want na regen komt heus wel zonneschijn. Alleen stel ik nu vast: dat als het melk regent, mijn schotels omgekeerd staan.

Och ja, een mens moet zich met iets bezig houden als hij niet buiten kan spelen. Want voor je het weet verrijzen er zonnige paddestoelen na een regenachtige dag … Maar ondertussen … zie ik die dekselse raindrops nog steeds vallen.

Over Dabben en Cicciobello Bobo’s … en zo …

Geplaatst in TV & Radio door

Mijn leeftijdscontador (Spaans voor teller) mag dan wel bijna op veertig lentes jong staan. Ergens probeer ik toch mee te zijn met de hits, de trends en de tips van het moment. En toch .. soms blijf ik toch nog voor verrassingen staan. Met de Sint en zijn ‘roetveeg’vriend in het land liet mijn nichtje me zondagavond zo fier als een ‘roze’ gieter haar lijstje voor Sinterklaas zien. Daarop vond ik iets terug wat me spontaan deed terug denken aan de betere modebuurt in Italië. Zeg nu zelf: wanneer je bij een piepjong meisje : Cicciobello Bobo op een Sinterklaaslijstje ziet staan. Dan denk je toch spontaan dat er een nieuwe fashionista werd geboren. Alleen moet ik wel zeggen. Cicciobello Bobo is blijkbaar geen haute couture merk of een gerecht in een luxueus restaurant. Het blijkt een dokterspop voor kinderen te zijn. De bedenker moet blijkbaar een wolk van inspiratie over zich heen hebben. Weet je … . In mijn tijd maakte ik indruk door de jongste leden van mijn familie te introduceren in de magische wereld van Swa de Boxeur. Een boksende pop die de aandacht onmiddellijk trok. Al was het maar om zijn coole moves. Sugar Jackson, eat your heart out … Driewerf helaas … Tijden veranderen. Swa, de boksende pop, moet het nu ook al met een roze outfit doen. Nu is het al Cicciobello Bobo wat de klok slaat. Mijn god, ik word oud.

Amper twee uur later was het weer van dattum. Tijdens België-Estland werd ik geconfronteerd met een hype van het moment, waar ik het boven de Heizelvlakte hoorde donderen. Meer bepaald: dabbende kinderen. Voor de insiders, die de glorieuze nederlaag van onze Estste vrienden hebben gemist. De Dab, of dabben is een dansbeweging waarbij de danser tegelijkertijd het hoofd daalt en je arm en elleboog opheft. Het is alsof je moet niezen en dat in je arm doet (je brengt je mond naar de binnenkant van je arm en niest, of hoest). Dab heeft ook de betekenis van sterke wiet roken. Daarbij is het ook: als je moet hoesten van het roken dan je dat in je arm doet.

Hoedanook blijft het een bijzondere ervaring als je alleen maar met de één tegel-dans en de vogeltjesdans bent opgegroeid.
Maar ach, al doende leert men. Ik zal maar alvast ‘de dab’ inoefenen. Kwestie dat ik toch een beetje ‘hip’ blijf en die opkomende grijze haar toch wat ‘gedempt’ worden. En dat die ‘deb’ voor eeuwig nog blijft winterslapen.

Lisa for President

Geplaatst in TV & Radio door

Het grootste circus ter wereld heeft met Donald Trump een nieuwe directeur gekregen. Vanochtend reageerde iedereen bij het opstaan vol ongeloof met: ‘Het is toch niet waar, het zal toch niet waar zijn of hoe is het in godsnaam mogelijk‘ Maar het is een vaststaand feit: stemmend Amerika heeft gewikt en beschikt. Donald J. Trump is de 45e president van de Verenigde Staten van Amerika. Voor velen kwam het compleet onverwacht. Alleen in Springfield, de thuishaven van The Simpsons waren ze er vrij zeker van. 16 jaar geleden werd Donald Trump immers als president voorgesteld in een aflevering ‘Bart for the future’. Hierin krijgt hij een visioen, waarbij zijn zus de baas van het land zou geworden zijn, na de termijn van Trump. Een voorteken aan de wand, of niet.
Wakker blijven voor ‘the greatest show on earth’ doe ik niet. Daarvoor is mijn nachtrust me te dierbaar. Maar na de nacht heb ik vanochtend toch uit nieuwsgierigheid naar de Amerikaanse verkiezingen gekeken. Huilende mensen in het éne kamp. Anderen, die stralend van geluk toch van petje wisselde … En toen kwam als klap op de vuurpijl the votes of the American People .. Ach, het leek het Eurovisiesongfestival wel …

Maar WAT ALS het visioen van Bart Simpson werkelijkheid wordt … Dan maak ik nu al met plezier een kanttekening. Na Donald Trump wacht ons dan Lisa als presidente (als eerste vrouw ooit) met een regering om u tegen te zeggen. Een korte karakterschets: Lisa wordt presidente, Chief Wiggum als minister voor de nationale veiligheid, Apu Nahasapeemapetilon als minister van buitenlandse betrekkingen, Santa’s Little Helper als de ultieme minister voor dierenwelzijn, de Quick-E-Mart als nieuwe hofleverancier aan Het Witte Huis en Homer Simpson als minister van gezondheid en ‘niet te vergeten’ donuts.

Zou Donald hier geen welgemeende D’Oh voor laten weerklinken?

U kan het filmpje van The Simpsons bekijken via: https://www.youtube.com/watch?v=lxjM1yCcqTQ

 

Truukjesman

Geplaatst in On Stage door

Kaartentruuks … Het is iets waarmee je kan uitpakken op éénder welk groot familiefeest. U weet niet wat te doen in de eindejaarstijd. Haal die goocheldoos van weleer maar even boven. Indruk maken op de kleinste ukjes van de familie doe je zeker. De zatte nonkel Gust en zijn met ‘schaamrood’ op de wangen-vrouw oftewel tante Zulma vallen van hun stoel en beweren dat ze het ook in de vingers hebben. Niets is echter zoals het lijkt. Anno 2016 behoren truukjes met kaarten tot de categorie van close-up goochelen. Omdat niet iedereen deze hippe taal begrijpt, omschrijf ik het als : vingervlugge (zelfs aalvlugge) mensen, die je onder je neus kunnen bedotten. Kortom: momenten, waar je je een prompte What the f**k laat weerklinken. Helaas mij is het nooit gelukt om de kunsten van de magie onder de knie te krijgen. Buiten de waard van enkele explosies in het chemielokaal gerekend.

Nicholas Arnst daarentegen timmert rustig aan zijn weg als close-upgoochelaar verder. Bekend geraakt door Belgium’s Got Talent .. Zoals gebruikelijk niet tot in de finale geraakt omdat Vlaanderen geen SMS-affiniteit hebben met goochelaar. Ondertussen echter wel omarmd door het Vlaamse publiek door zijn street magic-show op de commerciële zender. Onlangs heb ik voor het eerst in mijn leven een goochelshow van hem bijgewoond. Akkoord, het was een try-out. En normaal mag ik daar geen letter over neerpennen. Maar ach, het mag gezegd en geschreven worden. Deze gewezen student psychologie is niet de goochelaar met de nodige blingbling, de hoge hoed en een bevallige assistente in schaarse outfit. Neen, hij maakt zijn entree op een skateboard in een uitverkochte zaal. He’s just a skaterboy, en toch …
Zijn truuks zijn nu niet meteen het toonbeeld van spektakel. U weet wel: goochelaar die vrouwen doormidden zagen of truuken met de nodige kooien. Neen, hij moet het hebben van het kleine goochelen. Shows waarbij je al je zintuigen de kost moet geven.

Ergens doet hij me wat denken aan basketballer Kevin Dillard. Vorig jaar interimaris van dienst bij Antwerp Giants. De brave man was te goed voor de Belgische competitie. Op het terrein liet hij vaak zijn beste ‘bal’’goochel’kunstjes zien. Mijn neefje, een jonge ‘god’ onder de ring, zat er eens bij en keek er naar. Prompt voelde ik een duwtje in mijn zij. “Bart, wat hij doet … kan ik niet. Dat is Truukjesman.” … En dan heeft hij Nicholas nog niet live aan het werk gezien …