Maandelijks archief: mei 2017

#dameblanche

Geplaatst in Music, On Stage, TV & Radio door

Moest het nu een zwarte jurk zijn of een wit exemplaar? Het was de vraag, die menig Songfestivalwatcher bezig hield. Uiteindelijk werd gekozen voor het zwarte kleinood. En hiermee zong Blanche zich een weg naar de finale van het Eurovisiesongfestival. Een verrassing of toch niet? Naar jaarlijkse traditie heb ik gekeken naar het walhalla van de Europese muziekindustrie (al dan niet foute?). Opnieuw zag ik enkele traditionele kritische fenomenen weer hun opwachting maken. Op een bepaald moment wordt een inzending neergesabeld, dan halen ze al dan niet verwacht de finale en ineens boeken ze een fraai resultaat. Op dat vlak alleen al zat het goed met #dameblanche.

Op je zeventiende voor een miljoenenpubliek een dijk van een lied zingen is niet iedereen gegeven. Akkoord, tijdens haar optreden zag ze er vaak uit als een bang wezeltje dat op weg was naar haar eerste communie. Maar de finaleplek is binnen en dat kan niemand haar nog afnemen. Op het internet zou Blanche zelfs de meest gezochte zangeres uit het Songfestival zijn. Hoedanook heeft ze al een persoonlijke ‘en vooral smakelijke’ hashtag #dameblanche.

Laat de finale voor Ellie (want zo heet Blanche in het dagelijkse leven) een lekker ijsje zijn met daarop een smakelijke chocoladesaus. #dameblanche, niet waar …

Als je de taal van Bart Peeters verstaat …

Geplaatst in TV & Radio door

Het repertoire van Bart Peeters passeerde de revue tijdens Liefde voor Muziek. Zijn collega’s mochten grasduinen in alle hits van de sympathiekste bard van het land. Niet altijd evident: het repertoire van The Radio’s en het Nederlandstalige repertoire van Bart ligt tekstueel soms mijlenver uit elkaar. Maar als je de taal van Bart Peeters verstaat, krijg je gewoon schone Liekens …

Isabelle A begreep het als geen ander. Lepeltjesgewijs werd Dormir en cuillère. De taal van Peeters even de taal van Molière. En het kreeg er prompt een andere dimensie door. U kan het zichzelf al inbeeld: ‘Ma chère, veuillez-vous dormir en cuillère”. Het zou prompt een zin uit de Franstalige versie van Nobelprijs kunnen zijn. Maar als je de taal van Bart Peeters verstaat, krijg je verrassende resultaten.

Bart Peeters moest huilen met Raindrops On A Leaf van Lady Linn. Hij had het liedje in zijn oorspronkelijke staat ooit gemaakt voor zijn overleden vader. Maar Lady Linn liet de Billie Holiday in zich naar boven komen. En dat ging door merg en been.

Van klassiekers moet je afblijven … tenzij je Koen en Kris Wauters heet natuurlijk. Zij durfde het aan wat niemand de voorbije jaren heeft gedurfd. She Goes Nana van de betreurde Robert Mosuse zingen. Het werd het bloedmooie Alles voor mij. En Koen & Kris weten als geen ander … Als je de taal van Bart Peeters verstaat, krijg je een verdomd grote hit.

 

Waar is het doolhof gebeleven?

Geplaatst in Walking door

De Week van de Groentensteek werd de voorbije jaren op wandelvlak een beetje een traditie in mijn leven. Meer dan twintig klilometer stappen op wegen, die voor jouw geen geheimen meer kennen. Het is niet altijd een even grote uitdaging, maar vaak wel herkenbaarheid troef. De kronkelende Waverse wegen, de Katelijnse bossen (Make Latex not War), een bezoekje brengen aan 3 landbouwbedrijven, langs gaan bij het GROM en natuurlijk mag ik het door mij ‘zo fel gesmaakte Smurfenbosje’ niet vergeten… Stuk voor stuk zijn het elementen, die op het programma staan voor een wandeling in Sint-Katelijne-Waver en Onze-Lieve-Vrouw-Waver

Ik heb toch enkele opmerkelijke momenten beleefd. Nog geen 400 meter was ik onderweg toen twee buitenlandse ultratopers (met bijhorende camelpack) op hun pad terug keerden. Ze waren een beetje verloren op het Katelijnse parcours. ‘It’s going to be a long run”, glimlachte ik hen toe. Achteraf heb ik hen niet meer gezien. Het parcours was overwegend Wavers. Ik geloof dat het ongeveer 18 km in en rond Waversche velden was. Het had wat van het parcours van de Ronde van Vlaanderen. Kronkelende weggetjes, a volonté.

Ook in het dorp van Onze-Lieve-Vrouw-Waver kwam ik de Frank Raes en Filip Joos van dienst tegen. Twee gepensioneerde mannen, die onderling bezig waren over de slechte prestatie van Mechelen één dag voordien. Mits ik die match had bijgewoond, heb ik daar ook nog een tien minuutjes met hen over gesproken. Een beetje als mijn altergo van de Katelijnse Boskamp.

De Gasthuisbossen was de parel van de wandeling. Voor mij een beetje onbekend , maar daarom ook niet onbemind wandelterrein. Fraai om hiervan eens te mogen proeven op Katelijnse bodem.

23,3 kilometer heb ik gestapt. Dat was voor mij goed genoeg. Alleen las ik ’s avonds thuis op sociale media dat er mensen een bezoekje aan het doolhof hadden gebracht. Ik dacht bij mezelf: ‘Waar is dat doolhof dan gebleven’. Het moet mijn compleet ontgaan zijn. Focus op het wandelen noemen ze dat zeker.

Bekijk mijn foto’s van De Week van de Groentenstreek op: https://www.irista.com/gallery/o9vugrwaiz1g

De Peking Express-parabel van Awa en Margaux

Geplaatst in TV & Radio door

Peking Express had voor de kandidaten een verrassing in petto. De twee laatst afgevallen koppels Awa & August en Steff & Margaux mochten één kandidaat afvaardigen in een nieuw samengesteld duo. Als vierde koppel mochten zijn dan hun Peking Express vervolmaken. Margaux werd gekozen voor het duo Steff & Margaux en ook de bloedfanatieke Awa mocht haar weg verderzetten. Toen Margaux Awa zag, fluisterde ze: ‘Ik wil naar huis.” Awa & Margaux: grotere contrasten zijn er op de wereld niet te vinden. Net zoals water & vuur.

We konden het tijdens de uitzending al zien. Het boterde niet tussen beiden. Het karakter van Awa is niet het karakter van Margaux.
Awa is te assertief en Margaux te weinig. Wat een combinatie op papier, maar in het echte leven lijkt het me de hel. Awa & Margaux: grotere contrasten zijn er op de wereld niet te vinden. Net zoals water en vuur en een café zonder bier.

Dan kwam de klap nog op de vuurpijl. Awa & Margaux kwamen als laatste aan. Margaux wat onmiddellijk al naar huis, Awa wou maar al te graag blijven. Met hun groene kaart op zak krijgen ze een extra passagier mee: Ella Leyers. Aan haar de ondankbaar taak om de touwtjes van Awa over te nemen. Good Luck Ella!

Jani and The Chokers

Geplaatst in TV & Radio door

Ik geef grif toe. Sinds de voorbije weken heb ik enkele nieuwe guilty pleasures op televisie ontdekt. Eén van de nieuwe ‘must sees’ is het VIJF-programma ‘Shopping Queens’. Akkoord, misschien niet meteen het ideale programma om het imago van een op-en-top heteroman te bevestigen. Maar gewoon leutig televisieamusement.

In de derde week was een vierling te gast. Om het mooi te omschrijven: ‘knappe eieren’ met ‘mooi gevolg’. De zussen Nina, Margo, Charlotte en Sara moesten buiten hun comfortzone treden. En de zussen spaarden elkaar niet. Dit tot algemene hilariteit van de über-Jani. Het was Nina, die door haar ‘stelten van benen’ de overwinning bemachtigde Maar een vierling zou geen vierling zijn, mochten ze niets bijzonders aan de wereld tonen. En dat was tijdens deze week ook het geval.

De vier dames hadden nogal een voorliefde voor een choker. Zus 1 koos een choker bij haar outfit, zus 2 idem dito, zus drie bleef niet achter en zus vier die al choker-minded was kon het niet laten om toch maar voor een kanten Choker te kiezen. ‘Het is geen vierling, maar een chokerling’, aldus de fashion-king of television. U moet weten: ‘Ik ben op fashion-vlak een absolute zero, ken absoluut niets van de hedendaagse trends en op het vlak van Chokers helemaal niet.’ Dus wie niet weet wat een choker is. Ik heb het even voor u opgezocht op Wikipedia. Een choker is een halsversiering in de vorm van een lint of halsband die strak om de hals van een vrouw gedragen kan worden. Mijn excuses Jani, dit was ver buiten mijn comfort zone.

Maar Jani en zijn vier Chokers. Het zou een goede naam zijn voor een covergroep op een festival. De vier zussen zullen het ongetwijfeld zien zitten met Jani als frontman. Televisiekijkend Vlaanderen, Jani’s metalvrienden en zelfs tot ver buiten het heelal zal ongetwijfeld uit het dak gegaan worden. Waarop wachten Jani and The Chokers nog?

 

The Voice Kids: Dolores

Geplaatst in TV & Radio door

De kaarten voor Team Sean, Team Laura en Team Josje in The Voice Kids zijn geschud. Helaas voor Dolores, de jongste deelneemster uit The Voice Kids was er geen plaatsje voor haar. Nochtans veroverde ze heel wat harten tijdens haar blinde auditie. De negenjarige toonde lef door als één van de weinigen in het Nederlands te zingen. Gek op Jou van Clouseau was haar keuze. Zou het een ode zijn aan haar piepjonge broertje Michael, die in de Family Room zat? De kleine uk was amper één maand oud toen zijn grote zus haar auditie kwam doen. Dolores had naar eigen zeggen geen last van nachtelijk babygehuil. Ze sliep immers op de tweede verdieping. Ach, er is niet mis mee om eens superschattig te zijn.

Dolores houdt van zingen. Dat werd heel snel duidelijk. En dat levert bij haar thuis soms mooie taferelen op. Soms geeft ‘la mama’ haar vijftig cent per minuut om vijf minuten te zwijgen. Dat betekent 2,5 euro verdienen door een vijf minuten te pauseren. Een jonge dynamische meid zou voor minder gemotiveerd zijn om te investeren in haar zangcarrière. Maar ach, er is niets mee om eens superschattig te zijn.

De drie coaches draaide niet om. De waterlanden rolden over Dolores haar wangen. Ze kreeg een knuffel van Laura en een special VIP-treatment van Sean. Ze moesten streng zijn voor dit superschattige meisje. En dat woog zwaar op een negenjarige. Het zal wellicht één van de grootste ontgoochelingen zijn uit haar nog jonge leven. Maar een wijze levensles is dit meisje nu rijker. Groot worden doe je met vallen en opstaan.

Poulidor is een Giant

Geplaatst in Sport door

Dramatiek in de laatste seconden van Antwerp Giants-Limburg. 7 seconden voor tijd leek het dankzij Jason Clark gewonnen spel te zijn tegen de mannen van Bryan Lynch. Bij winst was de tweede plek een feit. En twee seconden voor tijd viel de bom … De eens zo zekere tweede plek moest afgedwongen worden in een verlenging. Maar dat werd  een maat voor niets. De spelers van Limburg gingen als een dief in de nacht met de overwinning terug naar huis. Antwerpen huilde.

Ware en Co moeten het dan maar doen tegen Oostende en Aalst. Een loodzware opdracht. Nochtans had ik mijn tekstje al klaar. Zo zegezeker was ik. De eeuwige tweede uit de koers Raymond Poulidor was in mijn ogen dan voor één avond een Giant. Alleen kon ik het schrijfsel nu in de prullenmand werpen. De tweede plaats is nog niet zeker. En … de blogger: hij vloekte woensdagavond méér dan ooit.

Krijgen we de absolute climax nu zondag tegen Oostende? Tenslotte volstaat één keer winst om zekerheid te verwerven. Of zal het enkele dagen later zijn met twee bloedstollende duels  buitenshuis zijn tussen Aalst-Antwerpen enerzijds en Limburg tegen Brussels . Binnen minder dan één week weten we het zeker. Is Poulidor een Giant of een Ketje? Een levende legende zoals Poupou verdient alleen maar reusachtige benaderingen, me dunkt.

 

De trein van 17u06

Geplaatst in Personal door

De laatste tijd sloop een bepaalde gewoonte in mijn leven. Elke dag neem ik vanuit Brussel Noord de trein om 17u06 naar Mechelen. In de Dijlestad heb ik twee plekken om uit te stappen: ofwel in Mechelen ofwel in Mechelen Nekkerspoel. Het hangt enerzijds van mijn gemoedstoestand af ofwel secundo van mijn beentjes welke stop ik neem. Gisteren koos ik voor Mechelen Nekkerspoel. En dat bleek een verkeerde keuze te zijn.

De trein reed vlotjes richting Mechelen. Zo werd de passage in het hoofdstation van Mechelen vlotjes genomen. Alleen de kilometer tussen Mechelen en Mechelen Nekkerspoel werd een probleem. De trein reed het station van Mechelen Nekkerspoel binnen. En toen … kreeg de locomotief een panne. Alsof de duivel er mee gemoeid was. Het had wat van Absurdistan. Een trein, die 10 meter aan het perron staat en de rest op een stationsbrug klaar stond om Mechelen Nekkerspoel binnen te rijden. De trein van 17u06 leek wel een renner, die op 10 meter van de aankomst stil stond in een moeras en geen poot meer vooruit ging. Geeuwhonger was er niets tegen. Daar zat ik dan .. op mijn stoeltje. Ik zag de vlaggen van Goal – The Expierence in de wind wapperen Alleen de trein bleef stille staan … Ik had er niets aan.

De vlaggen bleven wapperen, ik bleef zitten .. De klok sloeg zes uur. Plots lonk voor de derde keer een boodschap in de etherradio. De boordchef of conducteur had één deur open gezet. Hallelujah, fantastische job gedaan, mevrouw. De mensen die naar buiten wilden, mochten naar buiten. En ik glipte mee in het peloton. In één rij over heel de trein aanschuiven om via een deur naar buiten te kunnen. Ach, het had wat Kafka’iaans in zich …

De dag nadien vraag ik me nu toch af. Hoe zou het met de trein van 17u06 afgelopen zijn? Bloemen noch kransen of toch een wonderbaarlijke verrijzenis?

Mag ik De Uitverkorene zijn?

Geplaatst in TV & Radio door

Was u woensdagavond net zoals ik ook een klein beetje nieuwsgierig naar de start van De Uitverkorenen? Het gloednieuwe maar nogal geheimzinnige nieuwe programma op VTM. 10 mensen en voor de rest wisten we er niets van. Al heel gauw werd duidelijk dat street magician Nicholas achter het concept zat. Hij zou 10 mensen verrassen met magische truuks. Nikki en Alexine waren de eerste twee, die zonder het zelf te beseffen in het Nicholas-verhaal werd meegezogen. Zij waren De Uitverkorenen. Wat we zagen, was magie om u tegen te zeggen. Hetzij wel met enkele opvallende gelijkenissen met Sorry voor alles: het Eén-programma. Ik was wel onder de indruk van sommige truuks. Zeker als je de truuk waar Alexine haar eigen ring in een lamp liet verdwijnen zag. Om maar te zwijgen van de ‘Ik wil je’-nummerplaten met Nikki in de hoofdrol.

Achteraf ben ik ééns op sociale media wezen neuzen. De gal werd duchtig gespuwd over Nicholas en zijn Uitverkorenen. De gelijkenissen met het Eén-programma waren volgens de Vox Populi te groot. Het heeft me alleszins niet gestoord. Het deed me terugdenken aan enkele weken geleden. Toen liep ik Nicholas tegen het lijf toen ik naar het concert van Arno ging in het Leuvense Depot. Blijkbaar waren er toen opnames van De Uitverkorenen achter de rug. Had ik het toen maar geweten? Dan had ik op zijn schouder kunnen tikken en vragen: ‘Beste Nicholas, Mag ik De Uitverkorene zijn?”

Een gorilla in het roze

Geplaatst in Sport door

Het zal wennen worden. Geen Ultimo Chilometro meer op Sporza. En toch … de Giro d’Italia: De eerste grote Ronde van het jaar nadert met rasse schreden. De honderdste Ronde van Italië gaat van start in Sardinië in het wondermooie plekje Alghero. Verwachtingen zijn dat de spurters het in de aankomstplek Olbia gaan uitmaken in een ware massaspurt. Ik dacht zo bij mezelf: Wat als de Duitse spurtbom André Greipel het roze neemt? Dan rijdt in de tweede rit ‘de gorilla’ de heuveltjes tegemoet. Een gorilla in het roze … Het zou niet goed zijn voor het macho-imago van het beest. Maar ach, we leven in 2017, niet waar.

Ik zou een voorbeeld willen nemen aan de gelijknamige virtuele Britse band Gorillaz, een project van Damon Albarn. Eind april werd het gloednieuwe album Humanz gelanceerd. En tja, we zijn toch allemaal mensen, niet waar. En den Dré verdient wel eens een fraaie trui in zijn erekast. Roze of niet? We leven in 2017, niet waar.

En ach, of een gorilla nu in het roze rijdt of niet. We zijn toch allemaal mensen niet maar. Den Dré verdient wel eens een fraaie trui in zijn erekast. Roze of niet? Zoals Pink het ooit zei: “Get this (cycling)party started!”