Ik zie zo gère mijn duivenkot

Over het huidige Belgische voetbalseizoen is er nog weinig te vertellen. Anderlecht is de 34e Kampioen van België (en daarmee basta) Voor de Red Flames, de nationale Belgische vrouwenploeg breken de komende weken nog spannende tijden aan. In juni strijden ze voor de opperste eer en glorie tijdens het Europees Kampioenschap in Nederland. Eén heeft er een tweedelige documentaire over gemaakt. Tijd om de dames wat beter te leren kennen, me dunkt.

De balans tussen werk en hobby kwam in de reportage heel duidelijk naar boven. Neem nu voetbalanaliste Imke Courtois (juist, niet de zus van … ). Vijf dagen op zeven is ze bezig met haar job in het labo. Maar daarnaast heeft ze ook de geur van de groene grasmat nodig. Ook de weg van Jassina Blom, bijgenaamd ‘Blomaldinho’ werd gevolgd. Ze mocht debuteren op de Cyprus Cup tegen Zwitserland. En dat ging niet zonder slag of stoot.

Maar de ster van het eerste deel van de documentaire was ongetwijfeld bondscoach Ives Serneels. Onder de hoede van Eric Gerets ooit kampioen gespeeld met Lierse, maar nu serieus timmerend aan de weg als trainer met 25 dames onder zijn hoede. Authentieker maken ze de coaches tegenwoordig niet meer. Alleen al zijn hobby sprak tot de verbeelding. In zijn vrije tijd vertoeft Ives samen met zijn vader maar al te graag in het duivenkot. Ik zie het de Dick Advocaten, Roberto Martinezzen of Rene Weilers van deze wereld nog niet al te snel doen. Zou Bobbejaan Schoepen zaliger ooit hebben verwacht dat zijn monsterhit ‘Ik zie zo gère mijn duivenkot’ navolging zou krijgen in de voetbalwereld? Ik geloof het nooit. Maar ach, tegenwoordig is alles mogelijk, niet waar …

 

Zij heeft stijl

De Stad van Stella, OHL en Fonske, kortweg gezegd Leuven wordt tegenwoordig onveilig gemaakt door de fashionista’s van Jani. Of moet ik zeggen: Shopping Queens. Het concept zit poepsimpel in elkaar. Laat 4 fashionista’s het tegen elkaar opnemen in een ware fashionbattle. 300 Euro inzet en 3 uur shoppen. Meer moet dat niet zijn.

Deze week lijkt de concurrentie moordend te zijn. Zo kreeg imagostyliste Kelly met haar 1 van ‘classy but not trashy’ Zohra een waar dieptepunt resultaat in de Vlaamse Shopping Queens-geschiedenis. Toch viel vooral de shoppingstijl van de Wendy, de communicatieverantwoordelijk van de Belgische modefederatie.

De opdracht was om een mooie outfit voor een eerste date te bekomen voor 300 euro. Maar Wendy wou zich van haar beste Belgische modekant laten zien. ‘Ik wil bewijzen dat je ook Belgische kwaliteit kun shoppen’. En als een volleerde pro ging Wendy te werk in de Leuvense winkels. En dat gingen ze geweten hebben. Onderhandelen : vele managers in de topsportwereld zouden met het talent van Wendy er een puntje aan kunnen zuigen. Schoenen kreeg ze ‘als cadeautje’, een handtas idem dito .. korting geen enkel probleem. En het geschiedde: Wendy kwam met een fraaie Belgische ‘zigeuneroutfit’ de catwalk outfit.

Zong Walter Grootaers ooit niet het liedje ‘Zij heeft stijl’? Ik moet hem nog gaan geloven ook … Daar ging ze .. en zo veel elegantie hebben we zelden gezien. Of is dit iemand anders zijn liedje?

 

Shazammen in Laos

Als Peking Express-kandidaat moet je van vele markten thuis zijn. Zo moet je de hitparade van Laos uit je hoofd kennen. Dit bleek uit de proef, die ik zondagavond tijdens Peking Express zag. De overblijvende koppels kregen een liedje te horen en moesten bij de lokale bevolking (in hipstertaal: locals genoemd) vragen wie de zanger en wat de titel van het liedje was. Het leek zoeken naar een speld in een hooiberg.

En toch …Brecht en Cedric zijn jongens van hun tijd. Zij speelden eventjes leentjebuur met hun chauffeur. Via een gsm en de bijhorende applicatie Shazam ontdekten ze titel en uitvoerder in een nieuw wereldrecord. Shazammen in Laos. Het heeft wat weg van de Johan Verminnen-hit ‘Ik wil de wereld zien’. Neen, Brecht en Cedric gingen niet de tango dansen in Buenos Aires of de zon zien ondergaan in Cuzco. Ze gingen Shazammen in Laos. Misschien een ideetje voor Ik wil de wereld zien anno 2017. Hitpotentieel guaranteed.

The Tablet of Terror

Ik geef toe. Soms overmant mijn nieuwsgierigheid me enorm fel. Zo heb ik zondagavond voor de eerste keer in mijn leven gekeken naar Ex on the Beach: Double Dutch op MTV. Wanneer ik het format moet uitleggen, kan ik kort en krachtig zijn: 9 singles worden op een zonovergoten locatie gedropt zonder regels. Alleen komen er steeds meer ex-liefjes langs, die de hel inluiden voor de vrijgezellen. Ambras in de keet gegarandeerd.

Waar Temptation Island stopt, begint Ex on the Beach: Double Dutch op MTV. Waar Temptation Island nog braaf is, zijn er bij deze show geen grenzen. Sommige exen halen het in hun hoofd om te dubbelen. Zo was de eerste ex, die op het eiland werd gedropt niemand minder dan Chiara. Het meisje dat Marvin het hoofd op hol bracht in Temptation Island. In een ver verleden bleek Chiara de jeugdliefde van ‘single’ Mike geweest te zijn. Voor de analen van de geschiedenisboeken het belangrijkste wist-je-datje.

Tijdens het bekijken van Ex on the Beach raakte ik enorm gefascineerd door The Tablet of Terror. The Tablet of Terror kondigt voor de villabewoners onheilspellend nieuws aan. In mensentaal gezegd: de komst van de ex-liefjes. Maar hoe verzin je toch de naam Tablet of Terror. Marketeers lagen er ongetwijfeld dagenlang over wakker. Huwelijk zijn wellicht gestrand. Maar ach … : de volgende keer dat ik in de Mediamarkt kom, moet ik toch eens polsen of dit al wordt verkocht. Ik moet er ook zo één hebben. Quanta costa?

Monsieur Jason Clark

De geur van de eindstrijd in het Belgische basketbal komt dichterbij. Woensdag beginnen de Port of Antwerp Giants er aan tegen Bergen. Het belooft een duel op het scherpst van de snee te worden. Remember de Night of The Giants. Bergen kwam toen als een dief in de nacht de Antwerpse reusjes verslaan in eigen huis. De Antwerpenaren zijn hun publiek dus nog iets verschuldigd. Dirigent Jason Clark is er klaar voor. In de laatste match van de reguliere competitie mocht hij van coach Roel Moors rusten. En net nu .. wordt hij door Le Soir uitgeroepen tot MVP van het seizoen. Zeg nu niet meer Jason Clark, maar Monsieur Jason Clark (van ’t stad).

Als dirigent van de ploeg moet hij zijn collega’s tot een mooie symfonie verleiden. De betere afbraakwerken zijn wel voor ‘The Beast’ Gavin Ware. Maar hoedanook mogen er geen rustpauzes of nonchalances in het spel sluipen. Anders wordt het een hete vrijdag in de tweede wedstrijd op Bergens grondgebied. Maar Jason Clark kan het. Hij heeft bewezen dat hij de ploeg op sleeptouw kan nemen. Zeg nu niet meer Jason Clark, maar Monsieur Jason Clark (van ’t stad). Zeg dat Le Soir het gezegd heeft.

V-Style

De Shopping Queens van Jani … Het is ondertussen een waar guilty pleasure geworden om naar te kijken. Elke week zit er wel een specialleke bij. Deze week moesten vier mama’s zich stijlvol naar de schoolpoort begeven. Ze kregen naar gewoonte 3 uur en 300 euro budget. Het ultieme ‘snoepje’ van de week was Veerle, die indruk maakte met haar V-style. Veerle is tuinarchitechte, Instagram Fabulous en mama van een tiener. Zelfs ik trok hoge ogen toen ik haar bezig zag.

De V-Style is ongegeneerd je eigen doen. En dat deed Veerle. Met een flashy rokje waar de ogen van de papa’s aan de schoolpoort gegarandeerd zouden uitpuilen. Als een praline wou ze zelfs op hoge hakken (zeg maar stelten) met veel blingbling op haar dochter staan wachten. Jani keek zijn ogen uit en vond het heerlijk om naar te kijken. Alleen de punten waren niet je werkelijk je dat. V’ke kreeg een vijf + één extra puntje voor moed en zelfopoffering. De overwinning leverde het haar niet op. Maar ze liet zich van haar beste kant zien. De V-style is born en The Shopping Queens hadden het geweten.

 

#og3netonic

Jan Jaap van der Wal had er zijn beste pak voor aan. Hij werd als Belgische Hollander of Hollandse Belg uitgenodigd voor Van Gils & Het Songfestival. En Micha Marah en Miguel Wiels hadden het geweten. Jan Jaap was in topvorm. Met alle plezier dook hij in de voetsporen van Peter Van De Veire en lanceerde hij prompt de hashtage #og3netonic. Of hoe je het Songfestival prompt een ‘culinaire’, ‘gastronomische’ en ‘vloeiende’ betekenis in de virtuele kan geven . Zijn oproep werd goed gevolgd op sociale media. De eerste #OG3NETONIC ’s verschenen al heel gauw op Twitter.

De 3 zussen van OG3NE hebben het goed gedaan. Op sociale media werden ze her en der zelfs als de beste zangeressen van de avond bestempeld. Lisa, Amy, Shelley .. Want zo heten de drie zusjes in het dagdagelijkse leven braken door tijdens The Voice o f Holland. Maar dat ze in harmony samen kunnen zingen, bewezen ze met hun liedje ‘Lights and Shadows’. En een finaleplek was terecht de hunne. Hiermee zijn talenten, die doorstromen van Junior Eurosong naar het grote Songfestivalpodium.

Het wordt zaterdagavond een ware battle op het Songfestivalpodium. Met #dameblanche enerzijds en #og3ntonic anderzijds. Krijgen wij 12 points van Nederland en omgekeerd? Het zou mooi zijn … Als we daar nu ook eens een hashtag voor lanceren … Dan kunnen de beide landen het Songfestival ergens in Bergen-Op-Zoom lanceren.

The Scabs: Old soldiers never die …

Zo nu en dan pik ik maar al te graag een concertje mee in het Mechelse. Je moet weten dat het culturele progamma van de Dijlestad vrij impressionant te noemen is. Zo passeerden ook The Scabs met hun Unplugged Power Off – Tour 2017 de revue. Tussen ons gezegd en gezwegen: ik keek er wel naar uit. De voorbije jaren heeft Scabs-boegbeeld Guy Swinnen zich ruimschoots bewezen dat hij het Unplugged-genre goed onder de knie heeft. Net in de Mechelse Stadsschouwburg of een ander cultureel centrum komt dit reperotire goed tot zijn recht.

Wie naar het doelpubliek van The Scabs kijkt, ziet niet meteen het meest jonge en hippe publiek dat er bestaat. Her en der het eerste buikje en de kalende kruin maken hun opwachting. Maar er zijn spreekwoorden die zeggen dat goede wijn geen krans behoeft en de wijsheid met de jaren komt. En dat is ook van toepassing bij The Scabs. De muziek van The Scabs Unplugged is naar mijn gevoel een sound, die je op een late zomeravond opzet. Je weet wel: het moment dat je met open dak in je cabrio de zonsondergang tegemoet rijdt. Wetende dat je lief op je zit te wachten. Sterker dan éénder welke Hard Times uit wiens leven ook. Ronduit heerlijk om in een theaterzaal naar te luisteren. De spieren van The Scabs zijn met de jaren misschien een beetje strammer geworden. De heren weten verdomd goed wat muziek spelen en maken is.

Eén dag later floepte er op sociale media een nogal bizarre opmerking naar mij toe. Je moeten weten dat mijn pa me had vergezeld naar The Scabs. Ik vond dat ik de brave man wat aandeed. Ik zou niet weten waarom. Om naar Unplugged-muziek te luisteren bestaat er naar mijn gevoel geen leeftijd en op appreciatie van goede muziek ook niet. Old soldiers never die, zeggen ze wel eens. Sinds gisteren weet ik dat het op en top klopt. Zowel op als naast het podium.

Hoe zou het met Roch Voisine zijn?

Onlangs luisterde ik naar de ochtendshow van Sven Ornelis en Anke Buckinx. Ze hadden hun luisteraars opgedragen om plaatjes aan te vragen. Ineens hoorde ik een liedje, dat ik al lang niet meer had gehoord. Meer bepaald: Roch Voisine met ‘I’ll always be there’. De luisteraar in kwestie had mooie herinneringen aan deze Canadese zanger. Gewoonweg omdat het de openingsdans van haar huwelijk was. Prachtig toch hoe liedjes verbonden blijven aan mooie herinneringen in een mensenleven.

Alleen dacht ik bij mezelf. Het lijkt wel een eeuwigheid geleden dat we nog iets van Roch Voisine hebben gehoord. Hoe zou het met die man eigenlijk zijn? Want de single ‘I’ll always be there’ dateert al van 1993 en is bijna 25 jaar oud. Ergens voelt het toch vreemd aan dat je herinneringen hebt aan liedjes, die een kwart eeuw al tot de muziekgeschiedenis behoren. Een mens wordt oud, niet waar.

Ik heb dan maar de beste Sherlock Holmes in mij opgezocht (en gevonden) . Google is immers een onuitputtelijke bron van informatie. En wat blijkt:  Roch Voisine richt zich tegenwoordig op de Franse en de Canadese markt. Daar werd op het einde van maart dit jaar nog het album ‘Devant Nous’ uitgebracht. Maar koestert de man ook als tekstschrijver ambities naar de Amerikaanse markt toe. ‘Ik droom er al lang van om liedjes te schrijven voor countrysterren zols Gareth Brooks en Shania Twain. Amerika is een markt, die ik nog niet ken. En net daarom heel veel interesse heb om het te ontdekken. Op muzikaal vlak ben ik immers een grote kameleon.”

Bekijk een YouTube-filmpje van Roch Voisine met ‘I’ll always be there’ https://www.youtube.com/watch?v=s5329TpD-qY

5 Belgen op een rij

De eerste fase van de Belgische basketbalcompetitie zit er bijna op. 36 wedstrijden hebben gewikt en gewogen over het verdere verloop in de titelstrijd. Oostende (noem ze maar gerust:BEE-CEE-OOO) staat op een fraaie eerste plek. Port of Antwerp Giants worden dit seizoen meer dan ooit de challenger met plek 2. In het laatste onderlinge treffen staken de Sinjoren zelfs de overwinning op zak. Lijken de Oostendenaren dan niet zo onoverwinnelijk meer.

De laatste wedstrijd doet er in feite niet meer toe. Aalst zal het vanavond pas weten of ze 4, 5, 6 , 7 of 8 eindigen. Plek 7 betekent een blij weerzien met de Giants. Maar hoedanook hebben de Antwerpenaren hun schaapjes al op het droge. Zij hebben zeker thuisvoordeel in de kwart- en halvefinale.

Zou het tijd worden voor wat experimentjes in de laatste wedstrijd? Ik heb overal gelezen dat de Amerikanen van Antwerpen moe zijn. Te veel speelminuten naar het schijnt. De wedstrijd tegen de Ajuinen biedt een unieke kans om ze een keertje te laten rusten. 5 Belgen op het terrein tegen Aalst speelminuten gunnen. Het zou een mooie stunt zijn van Roel Moors in de door Amerikanen gedomineerde sport. Maar wil een winnaar zoals Moors niet altijd winnen. Lopen zijn frustraties niet te hoog op als hij doet? Beghin, Kanda, Vervoort, Rogiers en Marchant. Het is aan jullie.