Ook het EWT is aan het theaterseizoen 2019-2020 begonnen. Met Klep Toe! , een stuk van Jack Staal in een regie van Frank De Kaey, wordt er een blik geworpen op de petrochemie in de Antwerpse haven. Veel lachen en soms veel miserie onder de zware jongens van ‘t Stad, een stevige West-Vlaamse dame en een interim uit Polen. Als er door een herstructurering van een ambitieuze, jongere manager een kop moet rollen, vallen veel maskers af, is het opeens ‘ieder voor zich’ en wordt het duidelijk pompen of verzuipen.

De voorbije jaren ontwikkelde het EWT een bepaald qualitylabel. Waar voor je geld krijgen in een concept dat staat als een wolkenkrabber in de New Yorkse skyline. Toch laten de pupillen van Frank De Kaey soms ook een ander kantje van zichzelf zien. Ik heb de voorbije jaren deze creaties wel al eens tot de categorie atypische EWT-theaterstukken gecatalogeerd. Dit onder het motto: het hoeft niet altijd een flitsende deurenkomedie te zijn. Dit gewoon om te kaderen dat ook het beleg van Klep Toe tot de noemer atypisch mag ondergebracht worden.

Is Klep Toe een typische deurenkomedie? Neen, zo ver wil ik nu ook weer niet gaan. Klep Toe is veeleer een tragikomedie met heel wat verborgen laagjes in. Want hoe moet je omgaan met de huidige economische en digitale maatschappij op de werkvloer? De verhaallijnen uit dit theaterstuk mogen dan wel op scène gezet zijn. De personages lijken uit het leven gegrepen te zijn. Ja, ze bestaan echt. Deze verhaallijnen gebeuren jammer genoeg ook in het dagdagelijkse leven. Net hierdoor houdt dit theaterstuk ook een spiegel voor naar de toeschouwers in de zaal.  Onrechtstreeks is het   een wake-up call naar het grote publiek toe. Het kan iedereen gebeuren, waar ook ter wereld en in welke sector.

De stijl, die Frank De Kaey en Jack Staal hanteerden, doet spontaan een beetje denken aan de vroegere Jan Matterne-stijl bij De Collega’s en Het Pleintje. Het verhaal waar de tragiek van de mensen de bovenhand haalde op de pure komedie.

De acteurs krijgen een bepaald label op zich geplakt tijdens het stuk. Zo zien we Marc Verbruggen als de ‘nar’ van het gezelschap, Mathias Daneels als de verrassende testosteron-bom van een directeur, Anne Van Opstal als het domme blondje alias de secretaresse van dienst, Dirk Bosschaert als de ploegbaas met een rugzakje, Ann De Winne als de van de ‘pot gerukte’ lesbische petro-chemiearbeidster, Nick Thyson als de minzame Pool vol tattoos en Door Vanboeckel als de syndicalist oftewel de ‘Gilbert Van Hie’ van dienst.

Acteer- en regiematig valt er op Klep Toe niets aan te merken. Ja, het is ander beleg dan op een doorsnee croque monsieur. De  Jack Staal-stijl er ééntje die kwalitatief uitstekend is, maar die een gewenningsproces vraagt en je een smack-in-the-face doet krijgen.

Ik geef grif toe dat ik als toeschouwer iets anders verwacht na het bekijken van de promotieaffiche. Mijn pijlen zouden veeleer naar een deurenkomedie gericht zijn. Maar ach, who cares … De aard van het beestje mag bij het begin van het school- / theaterjaar best wel wat rebels zijn. Laat dit nu een eigenschap zijn, die de heren en dames van het EWT helemaal niet schuwen. Wat kunnen wij daar nu tegen hebben? Met eenheidsworst ging de wereld er nooit op vooruit.

Meer info op www.ewt.be

Bekeken op 6/9/2019 in het EWT

Foto: Mon Huysmans