Bij het vorige EWT-theaterstuk ‘Ik spring uit een vliegmachien’ stond Marc Verbruggen nog zelf op de planken. Nu mocht hij lekker zelf genieten van de première van Geluksnummers. En daar had hij fraai gezelschap aan zijn zijde voor. Zijn jongste dochter Emma zakte mee af naar het gezelligste theater van Deurne. En onder het motto: zo vader, zo dochter … konden de twee niet ontlopen aan de ‘rodeloper’-foto’s.
Foto: ERM – Rudi Maenhout
Met Ik spring uit een vliegmachien waagt het EWT zich op het eerste zicht aan een vette knipoog naar The Voice of Europe alias Ertvelde toe. Niets is minder waar. Het verhaal draait rond vliegangst. Want wat doe je als je op reis wil naar verre landen maar absoluut niet in een vliegtuig durft stappen? Altijd naar de Ardennen of Plopsaland gaan? Of toch maar eens die cursus proberen om je vliegangst te overwinnen met alle hilarische gevolgen van dien?
Het resultaat van Ik spring uit een vliegmachien is een knotsgek verhaal rond stress om in een vliegtuig te stappen. Daarvoor werd niemand minder dan Marc Verbruggen uit de kast gehaald om één van de hoofdrollen te vertolken. En ja, hoor, zijn rol vertolkt hij ‘op zijn Marcs’, met een rustbaken als Anne-Mieke Ruyten naast zich.
Bij het bekijken van het stuk wordt vooral de aandacht getrokken door Paul Maes, the artist formally known as Franky Backeljau uit de gelijknamige reeks ‘De Backeljaus’. En hoe … Op het podium staat hij meestal aan de zijde ‘van comeback-kid’ Anne Van Opstal, die weer van zich laat horen na haar zwangerschap. Maar onze vriend Paul toont dat hij de knepen van de komedie nog altijd in de puntjes van zijn vingers heeft zitten.
Zet naast op het bühne nog ervaren madammen als Annik Boel Pauwels en Daisy Thys gecobmineerd met theaterdier Door Van Boeckel. En je weet dat Ik spring uit een Vliegmachien een aanslag is op uw lachspieren. Alleen wil ik het bij deze voorstelling liever formuleren als de ‘grappigste manier om uw ecologische voetafdruk ietwat te verminderen’.
En als u graag wilt weten of de geest van The Voice of Europe toch opduikt .. Tja, dan moet u meer informatie opsnorren over: ‘Ik spring uit een Vliegmachien’ op … :
www.ewt.be
Bekeken op 22/1/2023 in het EWT
Foto: ERM
Maak uw gordels stevig vast voor de meest absurde voorstelling van 2023!
Auteur: John Godber
Regie: Frank De Kaey
Cast: Anne-Mieke Ruyten, Marc Verbruggen, Daisy Thys, Door Van Boeckel,Paul Maes, Anne Van Opstal en Annik Pauwels
Van 20 Januari t/m 26 februari 2023
Meer info: http://www.ewt.be
Foto: EWT
Met ‘In de Duinhalm’ is het EWT met de tweede productie van het theaterseizoen 2021-2022 gestart. In het pittoreske kuststadje ‘De Haan’ opent een nieuwe Bed & Breakfast met de welluidende naam ‘In de Duinhalm’. We maken de openingsavond mee, zo zien we hoe de kersverse eigenaars Ronny en Fabienne Dekoster zich klaarmaken om de gasten te ontvangen.
Nu ja, gasten, er is eigenlijk slechts één reservatie: een Duitse toerist. Dus van een vliegende start kunnen we niet echt spreken. Ronny is echter vastberaden om van hun zaak een succes te maken, terwijl Fabienne zich vooral bezighoudt met de ‘Feng Shui’ van de ruimte en dit tot grote ergernis van Ronny. De zenuwachtigheid neemt plots een hoge vlucht als er een recensent verschijnt van een vooraanstaande toeristische site. Ronny wil een voortreffelijke indruk maken en verzint dat hun B&B bijzonder goed draait met een internationaal klienteel. Om deze leugen waar te maken schakelt hij, in een onbewaakt moment hun poetsvrouw ‘Krista’ in. Maar of dat nu zo verstandig was ….
Wie naar In De Duinhalm gaat kijken heeft prompt een Fawlty Towers in de Vlaanders-gevoel. Zeker als je Marc Verbruggen als Ronny Dekoster quasi een kopie van de iconisch Basil Fawlty ziet neerzetten. EN dat is een beetje de rodedraad doorheen het verhaal. In de Duinhalm is een op en top Jeroen Maes-productie, met een Fawlty Towers-sausje overgoten. En toch … is het geen letterlijke kopie. Hoe verder het verhaal loopt, hoe harder ‘In de duinhalm’ een eigen leven met de nodige twisten begint te leiden. Zeker met b&b-gasten ‘Recensente’ Gerdy Swennen, ‘La Parisienne’ Linda De Ridder en ‘Den Duits’ Door Van Boeckel die alle remmen los gooien
Is het de beste Jeroen Maes-productie die we ooit zagen? De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen van niet. De brave man legt de lat zo hoog voor zichzelf dat hij de éne topper na de andere uit zijn pen schudt. Naar ons gevoel is de grote kracht van In De Duinhalm vooral het nostalgische karakter, dat in volle coronatijd een extra meerwaarde geeft. Dat heeft Jeroen Maes zeer goed begrepen. Een verhaal, dat de glimlach op je gelaat tovert. Maar je constant doet wegdromen naar de talrijke uren dat je ooit naar Fawlty Towers hebt gekeken. Pure nostalgie maar met een eigen twist in Deurne City. Zo valt In de Duinhalm het beste te omschrijven. Laat dat nu net de behoefte zijn waarvoor heel wat mensen naar cultuur op zoek zijn.
En tja. Vlak voor de pauze hoorde ik een zinnetje passeren. Journaliste pour ta première page
Tu peux écrire tout ce que tu veux. Om achteraf een tekst voor mijn blog te schrijven was ik immers naar de vrienden van het EWT afgezakt. Maar ach, ik ben met het gevoel van ‘La Ballade des Gens heureux’ huiswaarts gekeerd .En dan is ieders missie geslaagd.
Foto: EWT
Op het einde van een bijzonder triest jaar, kreeg Frank De Kaey de directeur van het EWT-Theater een waar ‘Archimedes’-momentje. Stel u even voor: ‘Als hij nu eens heel wat EWT-vrienden ‘corona-proof’ en ‘digitaal’ verzamelen voor een ware muzikale boodschap naar 2021 toe op de tonen van de Mariah Carey-klassieker ‘All I want for Christmas is … ‘ …. Wat zou dat dan geven? Wel een bijzonder charmant initiatief, dat aan de wereld mag getoond worden. En dit met de veelzeggende titel: ‘’Al wa’k wil voor ‘t Nief Joar, da’s Aa’. Een duwtje in de rug voor alle theater- en cultuurliefhebbers.
Hij verzamelde naast zichzelf: Maike Boerdam, Dirk Bosschaert, Maarten Bosmans, Christian Célini, Ron Cornet, Mathias Daneels, Linda De Ridder, Ann De Winne, Liliane Dorekens, Anne Mie Gils, Jasmine Jaspers, Jeroen Logghe, Jeroen Maes, Paul Maes, Daphne Paelinck, Brent Pannier, Annik Pauwels, Pietro Ramman, Anne-Mieke Ruyten, Gerdy Swennen, Daisy Thys, Liv Van Aelst, Theo van Baarle, Door Van Boeckel, Thomas Van Goethem, Iante Beyé, Chris Mathieu, JEan Speicher, Rita Ghesquière, Gianni Hendrickx, Sandrine Van Handenhoven, Marc Verbruggen en Dorothy Wuyts.
De technische ondersteuning kwam van Fabric Magic. Vertaling is van Frank De Kaey
U kunt de clip alvast bekijken via Youtube
https://www.youtube.com/watch?v=mhBreuqyvv0
Nota van de redactie: Of het idee net zoals bij grootmeester Archimedes in het bad van Frank ontstond, is bij het ter perse gaan van dit artikel niet bekend.
Foto: EWT
Het lijkt al een eeuwigheid geleden dat het EWT nog op de planken stond. Corona hakte stevig in de programmatie bij het sympathiekste theater uit Deurne. Paprika was tot op de dag van vandaag het voorlopig laatste stuk. Maar EWT-schaapherder Frank De Kaey hecht veel belang aan een goede teamspirit. Daarom heeft hij zijn eigen Paprikabubbeltje. Omdat l’union nog steeds la force betekent, trekken ze als één (gemaskerde) groep ten strijde …. tegen de malaise waarin ze nu verkeren. Alleen zo kan iedereen in moeilijke tijden het hoofd boven water houden.
Foto: EWT
Het EWT was er als de kippen bij om in een overvol theaterweekend de première van Paprika op de wereld los te laten. Het verhaal van Paprika gaat over een paaldanseres en vrouw van-ietwat-lichtere-zeden. Onverwacht staat er een jonge kerel voor haar deur, die beweert haar zoon te zijn. Doen alsof je de werkvrouw bent, lijkt de enigste oplossing om deze ramp te ontlopen. Maar als een verliefde conciërge, een hitsige brandweerman en je betweterige beste vriendin er zich ook mee willen bemoeien, gaat het van kwaad naar erger.
Je kan er je klok op gelijk zetten. Het DNA van het EWT klopt als hairextensions bij een Miss België-finaliste. Haarfijn, haarjuist en met stijl. Daar in Deurne (ergens in de schaduw van het Rivierenhof) weten ze verdoemd goed waarmee ze bezig zijn. Het EWT mag dan een theater zijn dat bij het grote publiek onbekend is, maar het is zeker niet onbemind. Ook bij Paprika was het weer vandattum. Deze Franse komedie van Pierre Palmade werd in een Nederlandstalig jasje in een regie van Door Van Boeckel gestoken.
De minzame Door heeft zijn eigen regiestijl. In het komische werk stopt hij heel graag wat laagjes in. Dat is eveneens bij Paprika het geval. Een billenkletser is deze voorstelling niet. Omschrijf het maar als een tragikomedie. Maar wel ééntje waar uitstekend geacteerd wordt.
De verdeling op het podium is heel duidelijk. Twee mannelijke komische rollen in de personen van Marc Verbruggen (als verliefde conciëre) en Paul Maes (als Brandweerman), tegenover protagonisten Annik Boel Pauwels (als vriendin des huizes) en Daisy Thys (als Paprika). Zet daartussen een debutant met (heel wat ervaring) met de naam van éne zekere Brent Pannier. En je weet dat het verhaal meer dan snor zit.
Paprika is veel méér dan een doorsnee komedie, die je binnen enkele dagen vergeten bent. Daarover is het kwalitatief te goed. De bende van Door heeft er een fraai kijkstuk van gemaakt. Met een soundtrack van Wully Bully (van Frank, Door & The Pharaos) op de achtergrond tijdens de afterparty. Of was het nu toch Sam, The Sham?
Foto: Jan Liekens
Meer info op http://www.ewt.be
Bekeken op 10/01/2020 in het EWT (Deurne)
Ook het EWT in Deurne begint er in 2020 aan met een klepper van formaat. Het theaterstuk Paprika is een komedie, gebaseerd op het werk van Pierre Palmade. “Eerlijk is eerlijk”, vertelt regisseur Door Van Boeckel ons. “Ik kende de auteur van dit werk niet. Maar hij blijkt een gevierd Frans toneel. Paprika is geen komedie pur sang. Er zitten bij dit stuk wat diepere lagen in het humoraspect verscholen. Net van dat aspect van een komedie hou ik nog het meest van al. In grappige situaties moet wat herkenbaarheid verscholen zitten. Dat maakt het net zo mooi. Ik heb al tegen Frank gezegd dat we toekomstgericht nog meer stukken van deze man op het programma moeten zetten. Het zijn meesterwerkjes!”
Premièrekoorts
Door en premières. Het blijkt geen goed huwelijk te zijn. “Ik kijk nooit uit naar een première. Daarvoor ben ik een te grote perfectionist. Akkoord, op mijn teller als regisseur en acteur staan al heel wat jaren ervaring. Het klinkt misschien wel raar dat er dan zo veel zenuwen zijn. Maar ik kan er niets aan doen. Zo zal je me tijdens een première ook nooit in de zaal zien. Dat is de aard van het beestje. Anders bestaat de kans dat ik bij een foutje heel de zaal bijeen krijs. Vanuit de kleedkamer naar een monitor kijken werkt nog het beste voor mij.”
Kind aan het EWT-huis
Al geruime tijd is Door te zien bij het EWT. Ofwel als acteur ofwel als regisseur. “Ik denk dat ik ondertussen al een tiental jaar kind aan huis ben hier. Het voelt gewoon goed aan. Voor mij is het een waanzinnig warm nest om in te werken. Akkoord, wij hebben geen subsidies. Maar met vriendschap, warmte en liefde samen als groep aan één productie werken, voelt voor mij als een zegen aan. Als het niet plezant is of het bij mij diep van binnen wringt, doe ik het liever niet. Het maakt me niet uit of ik moet regisseren of acteren. Ik ben wat je noemt een veelvraat op dat punt. Het gekke is dat ik op professioneel vlak veel liefdes heb. Van mijn job zal ik nooit genoeg krijgen. Bij Paprika mag ik opnieuw aan een groep kneden. Ik doe niets liever. Een goede groep is volgens mij de ultieme basis van een uitstekende productie. Van de Paprika-cast ken ik heel wat mensen. Brent Pannier is de grote nieuwkomer. Hij maakt zijn EWT-debuut. Maar het is altijd leuk om met enerzijds een talentvolle kerel en anderzijds een uitstekend acteur als hem samen te werken.”
Foto: EWT
Ook het EWT is aan het theaterseizoen 2019-2020 begonnen. Met Klep Toe! , een stuk van Jack Staal in een regie van Frank De Kaey, wordt er een blik geworpen op de petrochemie in de Antwerpse haven. Veel lachen en soms veel miserie onder de zware jongens van ‘t Stad, een stevige West-Vlaamse dame en een interim uit Polen. Als er door een herstructurering van een ambitieuze, jongere manager een kop moet rollen, vallen veel maskers af, is het opeens ‘ieder voor zich’ en wordt het duidelijk pompen of verzuipen.
De voorbije jaren ontwikkelde het EWT een bepaald qualitylabel. Waar voor je geld krijgen in een concept dat staat als een wolkenkrabber in de New Yorkse skyline. Toch laten de pupillen van Frank De Kaey soms ook een ander kantje van zichzelf zien. Ik heb de voorbije jaren deze creaties wel al eens tot de categorie atypische EWT-theaterstukken gecatalogeerd. Dit onder het motto: het hoeft niet altijd een flitsende deurenkomedie te zijn. Dit gewoon om te kaderen dat ook het beleg van Klep Toe tot de noemer atypisch mag ondergebracht worden.
Is Klep Toe een typische deurenkomedie? Neen, zo ver wil ik nu ook weer niet gaan. Klep Toe is veeleer een tragikomedie met heel wat verborgen laagjes in. Want hoe moet je omgaan met de huidige economische en digitale maatschappij op de werkvloer? De verhaallijnen uit dit theaterstuk mogen dan wel op scène gezet zijn. De personages lijken uit het leven gegrepen te zijn. Ja, ze bestaan echt. Deze verhaallijnen gebeuren jammer genoeg ook in het dagdagelijkse leven. Net hierdoor houdt dit theaterstuk ook een spiegel voor naar de toeschouwers in de zaal. Onrechtstreeks is het een wake-up call naar het grote publiek toe. Het kan iedereen gebeuren, waar ook ter wereld en in welke sector.
De stijl, die Frank De Kaey en Jack Staal hanteerden, doet spontaan een beetje denken aan de vroegere Jan Matterne-stijl bij De Collega’s en Het Pleintje. Het verhaal waar de tragiek van de mensen de bovenhand haalde op de pure komedie.
De acteurs krijgen een bepaald label op zich geplakt tijdens het stuk. Zo zien we Marc Verbruggen als de ‘nar’ van het gezelschap, Mathias Daneels als de verrassende testosteron-bom van een directeur, Anne Van Opstal als het domme blondje alias de secretaresse van dienst, Dirk Bosschaert als de ploegbaas met een rugzakje, Ann De Winne als de van de ‘pot gerukte’ lesbische petro-chemiearbeidster, Nick Thyson als de minzame Pool vol tattoos en Door Vanboeckel als de syndicalist oftewel de ‘Gilbert Van Hie’ van dienst.
Acteer- en regiematig valt er op Klep Toe niets aan te merken. Ja, het is ander beleg dan op een doorsnee croque monsieur. De Jack Staal-stijl er ééntje die kwalitatief uitstekend is, maar die een gewenningsproces vraagt en je een smack-in-the-face doet krijgen.
Ik geef grif toe dat ik als toeschouwer iets anders verwacht na het bekijken van de promotieaffiche. Mijn pijlen zouden veeleer naar een deurenkomedie gericht zijn. Maar ach, who cares … De aard van het beestje mag bij het begin van het school- / theaterjaar best wel wat rebels zijn. Laat dit nu een eigenschap zijn, die de heren en dames van het EWT helemaal niet schuwen. Wat kunnen wij daar nu tegen hebben? Met eenheidsworst ging de wereld er nooit op vooruit.
Meer info op www.ewt.be
Bekeken op 6/9/2019 in het EWT
Foto: Mon Huysmans
Als paaldanseres en entretaineuse is het niet altijd gemakkelijk om je eeuwige glimlach te bewaren. Zeker niet als er onverwacht een jonge kerel voor de deur staat die beweert je zoon te zijn. Doen alsof je de werkvrouw bent, lijkt de enige oplossing om deze ramp te ontlopen. Maar het gaat van kwaad naar erger!
Auteur:
Pierre PALMADE
Regisseur:
Door VAN BOECKEL
Acteurs:
Paul MAES, Brent PANNIER, Annik PAUWELS, Daisy THYS, Marc VERBRUGGEN
Speeldata: Van 10 januari 2020 tot en met 23 februari 2020
Meer info op: www.ewt.be
Bron: ewt.be