Ook Mémoire Perdue heeft het theaterseizoen 2019-2020 afgetrapt. Met Juffrouw Julie (of de dood van een Maltezer) brachten ze in de Kelder van het Fakkeltheater een eigentijdse versie van het stuk Freule Julie van August Strindberg. Een klassieker van 131 jaar oud, dat door Hans Ligtvoet helemaal werd herwerkt tot een politieke satire anno 2019.

Eerlijk is eerlijk. Hans Ligtvoet heeft zijn regiedebuut bij Juffrouw Julie niet gemist. Met Juffrouw Julie bewijst de minzame man dat hij het DNA van Mémoire Perdue tot in zijn vingerkootjes beheerst. In het repertoiretheater met een hoog tekstueel kantje bracht hij met Juffrouw Julie een stevig pareltje op de set. De personages zijn stevig uitgebalanceerd met her en der de nodige laagjes in verscholen. Op Hans’ schoolrapport mag met recht en reden geschreven worden: ‘Cum Laude in zijn missie geslaagd’. Deze Juffrouw Julie oogt fris, monter en hedendaags. Nick Delafontaine en zijn madammen Emelien Raats en Anouk Lambrechts overtuigen in a ‘masterclass’ dat uit het leven van een verkiezingsdag kan weggelopen zijn.

Op het podium zie je Emelien Raats op een andere manier dan je gewoon bent. Waar dit jonge talent eerst nog in een musical haar weg zocht, bewijst ze nu ook dat het tekst-theater zonder zang haar bijzonder goed afgaat. Als woordvoerster heeft ze duidelijk een goede research gedaan. Boys, be prepared wanneer Emelien in de buurt is. Boys be prepared, want het is een vree strenge madam als ze als woordvoerster met dito bril haar job doet.

De verrassing van de avond was ongetwijfeld: Juffrouw Julie zelf. Toen ik Anouk Lambrechts tijdens een kort setbezoek voor het eerst ontmoette in de kelder van het Fakkeltheater was ze voor mij een nobele onbekende. Het liedje van rapster ‘Eve’ was ‘Who’s that girl’ was meer dan ooit op Anouk van toepassing. Bij het lezen van deze tekst zal het liegebeest Door Vanboeckel wellicht minzaam in zijn vuistje lachen. Want hij heeft al vaker met haar gewerkt. Maar ach, wat is deze vrouw een uitstekende actrice. Ik wil haar collega’s Emelien en Nick zeker geen oneer aandoen. Ook zij overtuigen in Juffrouw Julie. Maar wie men niet kent, kan alleen maar verrassen. Wie men kent, kan alleen maar bevestigen of overtuigen. Wel Anouk deed beiden. Als Juffrouw Julie leek ze een madam waarmee Piet Piraat op zijn schip De Scheve Schuit de zeven wereldzeeën kan trotseren. Anouk Lambrechts is nu al één van de verrassingen van het huidige theaterseizoen. Bij een volgend theaterstuk ben ik nu al kandidaat om met deze Lierse madam een plaatselijke Vlaaike in de Pallieterstad te verorberen om de actrice en de mens Anouk Lambrechts beter te leren kennen. Want Juffrouw Julie was de eerste keer dat ik haar aan het werk zag. Maar wat mij betreft zeker niet de laatste keer.

Tot slot een woordje over Mémoire Perdue-boegbeeld Nick Delafontaine. Met Mémoire Perdue probeert hij een lans te breken voor het tekstueel repertoire in de Scheldestad. Het siert de man dat hij als een Don Quichote tegen de molenwieken vecht om een plekje te veroveren in het theaterlandschap. Bij deze een welgemeend schouderklopje voor onze vriend Nick. Het is geen gemakkelijke weg, dat hij probeert te bewandelen. Het grote publiek kent hem immers als acteur bij het EAT. En zeg nu zelf … hokjesmentaliteit hoort zo bij het Vlaamse publiek. Beetje bij beetje merk je dat de puzzelstukken bij Mémoire Perdue in elkaar aan het vallen zijn. Met Hans Ligtvoet als Master of Word heb je een man, die het Fingerspitzengefühl van Mémoire Perdue in de vingers heeft. Met straffe jonge talenten zoals Anouk Lambrechts en Emelien Raats heb je jonge stevige madammen in huis. En als je de cast ziet van De Voornaam, het volgende Mémoire Perdue stuk, mag je duimen en vingers aflikken. Het DNA ligt er .. Maar de weg naar het hart van het grote publiek gaat niet over één dag. Koester de mensen rondom jou en bouw verder aan de toekomst. Denk ook eens na over een bezoek aan een andere rivier. Want met dit repertoire kan je aan de Dijle je ei zeker kwijt en je weg vinden. Eerlijk is eerlijk … De echte helden van Mémoire Perdue lopen vaak achter de schermen rond. Ik merkte bij mijn bezoek vrijdag heel snel dat de band tussen vader en zoon Delafontaine stevig in zijn schoenen staat. Laat mij het maar op deze manier formuleren: ‘Beste Nick, je vader is een held en weet je wat … de mijne ook.”

Bekeken op 13/09/2019 in de Kleine Fakkel (Keldertheater) – Antwerpen

Foto: Goele Bormans