Tagarchief: Günther Lesage

Theaterreview: Iemand moet het doen (ARSENAAL/LAZARUS)

Geplaatst in On Stage door

Op 23 september 1971 laat Mario Roymans zich opsluiten in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel. Tussen twee passages van de nachtsuppoosten door, snijdt hij het doek De Liefdesbrief van Johannes Vermeer uit het kader. Via de pers eist hij 200 miljoen Belgische frank, te schenken aan de slachtoffers van de hongersnood in het toenmalige Oost-Pakistan (Bangladesh). Tien dagen later, na een tamelijk spectaculaire achtervolging, wordt Roymans roemloos ingerekend. Dit verhaal vormt de basis van het gloednieuwe stuk Iemand moet het doen van ARSENAAL/LAZARUS in samenwerking met regisseur ROBBIN ROOZE.
Normaal gezien ging Iemand moet het doen voor de coronacrisis in première. Maar het bekende virus stak er een stokje voor. Nu de deuren van het culturele landschap weer geopend zijn, laat het gezelschap hun werk op de wereld los. Bij het bekijken van de voorstelling valt meteen op dat deze voorstelling een vernieuwende vorm van theater is. Opvallend is de flirt tussen de grenzen tussen theater en film. Daarvoor heeft het gezelschap heel wat ervaring aan boord met Koen De Graeve, Pieter Genard en Günther Lesage. Om dit alles uit te werken, is er ontzettend hard aan deze voorstelling gewerkt. Ook Maaike Somers is een opvallende nieuwkomer tijdens Iemand moet het doen.

Er zit ook een moraal in het verhaal. Deze ‘heldendaad’ heeft als uitgangspunt : kunst roven voor het goede doel. In een spannende vertelling die speelt op de scheidingslijn tussen waarheid en fictie, tussen woord en beeld, worden vragen gesteld over de reële waarde van kunst en de grenzen van goede bedoelingen. En dat leidt tot een opvallende ‘liveshow’ waar ondergetekende anderhalf jaar na de opnames nog een gastrolletje in het publiek speelt.

Eerlijk is eerlijk: voor de echte theaterliefhebber zal het voortdurend switchen tussen theater en film tijdens Iemand moet het doen misschien net dat brugje te ver zijn. Maar eerlijk is eerlijk. ARSENAAL/LAZARUS bewandelt de grens tussen beiden met de nodige flair. Dat mag best bewonderd en bejubeld worden. Iemand moet het doen is vernieuwend theater van een bende lefgozers bij elkaar. You hate it or you love it … Ik behoor tot de tweede categorie.

Bekeken op 10/09/2021 bij ARSENAAL/LAZARUS in Mechelen


Praktische info

van en met Iliass Bellaajal, Koen De Graeve, Aminata Demba, Pieter Genard, Günther Lesage, Ismaïl L’hamiti, Robbin Rooze, Maaike Somers en Ryszard Turbiasz 
kostuum Karen De Wolf 
productie ARSENAAL/LAZARUS 
coproductie Perpodium 
met steun van Tax Shelter v/d Belgische Federale Overheid 
foto Guy Kokken

MEer info over de ticketverkoop via: http://www.arsenaallazarus.be

Günther Lesage: “Een monoloog is misschien wel het moeiijkste theatergenre, maar ook het meest uitdagende.’

Geplaatst in On Stage door

Tijdens de zomermaanden ligt het theaterlandschap normaal gezien stil. Alleen was dit buiten de waard/corona gerekend. Nu de maatregelen steeds feller versoepelen, herleeft ook het culturele landschap. Op 22 juni kent Günther Lesage bij LAZARUS met zijn monoloog ‘Vroeger was de toekomst beter’ zijn première. ‘We weten allemaal dat deze bijzondere premièredatum veel te maken heeft met corona’, vangt Günther het gesprek aan. ‘Oorspronkelijk was het mijn bedoeling om eind maart van start te gaan.  Maar omdat we nog geen toestemming hadden om voor publiek op te treden, heb ik toen vier avonden lang achter gesloten deuren een ‘premature’ try-out gehouden voor telkens een handvol mensen uit de theater- en filmsector. Met hun feedback heb ik dan de voorstelling verder aangepast. Een kleine twee maanden later heb ik ze dan getransponeerd naar openluchtvoorstellingen in Eeklo en Bonheiden, op vraag van de culturele centra. Dat is zeer goed gelukt. Na een Antwerpse try-out, vond ik Mechelen de ideale plaats om in première te gaan. Tenslotte is de Dijlestad voor ons gezelschap LAZARUS al bijna vijf jaar lang onze thuishaven. In deze cultuurarme tijden, mag je het thuispubliek zeker weer wat aanbieden. Ik voel dat de mensen echt blij zijn om terug ‘onder de mensen te komen’ en samen terug naar theater te gaan. Deze beleving, die een sociale gebeurtenis is, is uiteindelijk door niets te  evenaren

Wim Helsen
Günther Lesage en monologen. Het is niet de eerste keer dat de acteur en het theatergenre elkaar vinden. ‘Het is de vijfde keer dat ik iets alleen speel. Het oorspronkelijk doel was om samen met Wim Helsen een voorstelling te maken. Ik volg heel nauw op wat hij allemaal doet. Zijn taalgebruik en verbeelding in zijn voorstellingen vind ik fantastisch. Een tweetal jaar geleden vroeg ik hem of hij zin had om samen iets te maken. Hij had al een aantal voorstellingen van LAZARUS gezien en zelf al eens gepolst of we eens samen konden werken. Dat heeft geleid tot enkele gesprekken in een tearoom bij hem om de hoek. Maar jammergenoeg bleken bij nader inzien onze agenda’s niet helemaal overeen te stemmen. Theatervoorstellingen worden bij gezelschappen vaak anderhalf jaar vooraf aangekondigd. Wim speelt eerst een 30-tal try-outs om dan in première te gaan en vervolgens een jaar lang te spelen. Iets waar ik zelf alleen maar van kan dromen. Dus heb ik toen besloten om de voorstelling toch alleen te maken, aangezien de premièredatum al was vastgelegd. Tijdens de hele winterperiode (tweede lockdown) heb ik hard nagedacht over wat ik in deze voorstelling wou vertellen, ik heb heel veel gelezen en heel veel dingen bekeken. Ik wou iets maken over wat ‘opgesloten zitten’ doet met een mens, op mentaal vlak. Omdat ik daarnaast ook gefascineerd ben door hoe wij ons zelf als mens kunnen beter maken, waren de thema’s voor deze voorstelling snel gekozen. Er zitten ook de nodige autobiografische elementen in, hetzij wel op een uitvergrote manier. Ik hou van de uitvergroting in theater, en daarnaast heeft de voorstelling ook een magisch-realistische insteek. Ik geloof erin dat de mens kunst nodig heeft om in de uitvergroting zichzelf weerspiegeld te zien, en met die blik naar jezelf te kunnen kijken.

Humor
Günther Lesage is een man die van humor houdt. ‘Dat is bij ‘Vroeger was de toekomst beter’ eveneens zo. Alleen ben ik trouw gebleven aan de werkwijze van ons collectief LAZARUS. Wij proberen altijd voorstellingen te maken, waarin we op zoek gaan naar iets dieper, iets essentieels of iets existentieels. We vertrekken steeds van onderwerpen, thema’s die ons interesseren. Maar humor is nooit het vertrekpunt. We vertrouwen er op dat die op een bepaald moment vanzelf komt bovendrijven zonder dat we er expleciet en geforceerd op zoek naar moeten gaan.

Freek Dejonghe
Een monoloog is wat je noemt misschien wel het moeilijkste genre waarmee je als acteur soms te maken krijgt. ‘Ik doe dat eigenlijk heel graag. Als opgroeiende puber was ik een grote fan van Freek Dejonghe. Ik vond het fascinerend hoe hij verhalen verzon en de nodige uitwijdingen er bij maakte. Ik was enorm geboeid door zijn verhalen. Op mijn zestiende ben ik ooit naar Amsterdam getrokken om in de Stadsschouwburg een voorstelling van hem bij te wonen. Een andere grootmeester die op mij als kind een enorme indruk heeft gemaakt is Jozef Van den Berg. Zijn verhalen en voorstellingen stonden steevast bol van de verbeelding, hij was een speler, een artiest, die voor altijd in mijn herinnering zal blijven bestaan. Alleen op een podium staan is dan voor mij ook het meest uitdagende wat er is. Waarmee ik niet wil zeggen dat samenspelen ook niet levensbelangrijk is uiteraard. Niets is zo fascinerend en tegelijkertijd zo moeilijk om jezelf als acteur te blijven uitdagen. Je hoeft niet elke dag de meest evidente dingen te doen. Je moet jezelf af en toe met jezelf confronteren. Tijdens de lockdownperiode heb ik me ook vaak afgevraagd waar ik in godsnaam mee bezig was. Maar een monoloog maak je nooit alleen, je maakt die altijd samen met andere mensen. Ik ben uitstekend gecoacht door Jan Bijvoet, ik ben omringd door een prima technische ploeg en ons ondersteunend huis in Arsenaal, mijn vrouw Karen is er altijd bij en doet veel meer dan enkel het bedenken van de kostuums alleen. Als je voelt dat de mensen waarmee je je omringt helemaal achter je staan, dan ben je in staat om je grenzen te verleggen en dingen te doen waar je misschien zelf nooit aan had gedacht. Pogingen ondernemen om elke dag beter te worden, als mens en als toneelmaker, dat is wat ik met vallen en opstaan probeer. Het lukt misschien niet altijd, maar van niet lukken ga je gelukkig niet dood.’

Meer info over Vroeger was de toekomst beter kan je vinden op:
VROEGER WAS DE TOEKOMST BETER – LAZARUS (Günther Lesage) (NIEUWE DATA) | ARSENAAL/LAZARUS (arsenaallazarus.be)

Foto: Raymond Mallentjer

Wat Als? – Eindejaarsspecial op Nieuwjaarsdag

Geplaatst in TV & Radio door

Onderuitzakken na een drukke kerstperiode? Of gezellig nagenieten met de hele familie voor de TV? Op Nieuwjaarsdag kan de kijker om 20u30 terecht bij VTM voor een eindejaarsspecial van Wat Als?.

Op 1 januari zoomt productiehuis Shelter met de Wat Als? – Eindejaarsspecial in op de feestelijke periode tussen Sinterklaas en Drie Koningen. Het resultaat? Weer een reeks absurde sketches die een antwoord bieden op vragen als… Wat als Jezus een lastige puber was? Wat als Kerstfeesten een ziekte waren? Wat als Sinterklaas niet zo goed tegen de drank kon? Wat als de Paus te modern was? Wat als stielmannen een feestdag hadden? Wat als ridders een goede sfeer op het werk belangrijk vonden? Of Wat als Batman nog bij zijn moeder woonde?

Voor deze Wat Als? –  eindejaarsspecial kan VTM weer rekenen op de vertrouwde cast: Bruno Vanden Broecke, Koen De Graeve, Ruth Beeckmans, Ben Segers, Barbara Sarafian, Jeroen Perceval, Janne Desmet, Charlotte Vandermeersch, Nico Sturm, Charlotte Timmers, Robrecht Vanden Thoren, Günther Lesage, Bert Haelvoet en Peter Van den Eede.

Foto: DPG Media

 

Theaterreview: Bagaar (ARSENAAL/LAZARUS – Toneelhuis)

Geplaatst in On Stage door

Voor hun theaterstuk Bagaar ging ARSENAAL/LAZARUS en Toneelhuis een samenwerking aan met Het Toneelhuis. Bagaar is gebaseerd op de film Coup de Torchon van Bertrand Tavernier. In deze bewerking is het verhaal gesitueerd in een niet zo verre toekomst op een eiland waar ‘vluchters’ samengebracht worden totdat een beslissing is genomen of ze naar het continent mogen of niet. Maar het continent houdt al jaren de grenzen stevig dicht. Met deze voorstelling maken Lazarus, Guy Cassiers en Toneelhuis een voorstelling waar zwarte humor zich vermengt met bijtende maatschappij kritek.

En toch … Bagaar valt te catalogeren onder de noemer a-typisch voor de castleden van Lazarus. In de meeste theaterstukken van dit theaterhuis wordt een bepaalde moraal naar boven gebracht. Met Bagaar is dit helemaal niet zo. Vooral de stempel van regisseur Guy Cassiers speelt tijdens de voorstelling een belangrijke rol. Cutting the edge of nét dat tikkeltje erover lijkt méér dan ooit het motto te zijn die Cassiers naar buiten wilt brengen. Neem nu de vette knipoog in het stuk naar 2 internationale topkeepers zoals Kolonel ‘Fabien’ Barthez en Schmeichel. Grandioos gevonden of gewoon eigen aan de regisseur.

Voor enkele gevestigde waarden is het nét dat tikkeltje anders qua spelen dan ze gewoon zijn. Maar net deze manier van werken maakt het stuk meer out-of-the-box. En nét in dit geval lijkt out-of-the-box the spice of life. Niet meer , niet minder.

Cast: Koen De Graeve, Günther Lesage, Ryszard Turbiasz, Charlotte Vandermeersch, Joris Van den Brande, Katelijne Damen en Marianne Loots.

Meer info: www.arsenaallazarus.be

Gezien op 27/3/2019 in Arsenaal/Lazarus Mechelen

Foto: Kurt van der Elst

Theaterreview: Rompslomp (LAZARUS)

Geplaatst in On Stage door

Theatergezelschap LAZARUS lanceerde onlangs de voorstelling Rompslomp. Door de intensieve samenwerking met het Nederlandse theatergezelschap ‘De Orde van de Dag’ werden de connecties gelegd met Marcel Osterop, lid van de Mechelse theaterhype van de voorbije jaren. Aan Marcel werd de vraag gesteld of hij geen zin had om een voorstelling voor LAZARUS te maken. En zo geschiedde. Rompslomp werd geboren.

In Rompslomp onderzoekt Lazarus waarom mensen zo graag regeltjes creëren en waarom ze ook zo graag aan die opgelegde regeltjes willen ontsnappen. En bovendien waarom de menselijkere noodzaak nog groter is om aan die regeltjes te willen vluchten. Een beetje onder het motto: geregeld krijgen we het niet geregeld.

Rompslomp is geen hapklare brok om als toeschouwer te volgen. Marcel Osterop zorgde voor een hele brok tekst met een diepgravende en onderliggende vorm van humor. Tot in je kleinste teen voel je  dat het stuk wordt gedragen door zijn Belgische vrienden:  ‘de idealistische’ Günther Lesage en de ‘zakenman anno 2018’ Joris Van den Brande. Er zit een moraal verscholen in Rompslomp, dat duidelijker wordt hoe verder de voorstelling vordert. We leven immers in een Big Brother-maatschappij waarbij de computer de mensen steeds harder vervangt.  Een gesprek op café kan soms zo veel intenser zijn dan een gesprek online. Maar dat verdwijnt in onze maatschappij zienderogen. Net dit gevoel wordt geïllustreerd door de uitgesproken typetjes, die op het podium staan. Ieder van de acteurs heeft een duidelijk afgelijnd profiel in deze productie. Niet meer, niet minder.

En toch … heb ik geleerd van Rompslomp dat we meer ‘Basta’ moeten zeggen en ons hart volgen. Ons gevoel kan immers de hedendaagse pletwals van innovatie en technologische ( r ) evolutie niet altijd de baas.    Basta zeggen de Rompslomp-computer ‘Basti’. Meer moet dat niet zijn.

Rompslomp is een typische en oerdegelijke LAZARUS-productie met een randje aan. Eén waarbij je als kijker in de zaal gedwongen wordt om het te projecteren naar je eigen leventje toe. Niet altijd even hapklaar, maar een fascinerend stuk op het vlak van zelfreflectie.

Meer info kan u vinden op:
https://www.arsenaallazarus.be/kalender/item/lazarus-speelt-rompslomp

Foto: Raymond Mallentjer

Gezien op 1 december 2018 in Arsenaal/Lazarus.

 

Theaterreview: Salon Secret (Arsenaal/Lazarus, Hof van Eede, Kopergietery)

Geplaatst in On Stage door

De voorbije acht jaren is mijn leven helemaal overhoop gegooid. Als geen ander kan ik zeggen dat een  r -evolutie  altijd bij jezelf begint. De kracht van verandering valt immers nooit te onderschatten. Want wie niets durft, blijft altijd in hetzelfde cirkeltje vertoeven. De spreuk revolutie zorgt voor evolutie is een beetje de onderliggende drijfveer van Salon Secret, een theaterproductie van Arsenaal/Lazarus, Hof Van Eede en Kopergieterij.

Salon Secret is immers een voorstelling, die tot zelfreflectie aanmaant bij het publiek om anders te kijken naar de wereld waarin we leven. Want de toekomst is gisteren al begonnen. Op het podium staan vijf van de pot gerukte revolutionairen, die samen komen in Salon Secret. De fab 5 zijn Günther Lesage, Dominique Collet, Joris Van den Brande, Simon De Winne en Greg Timmermans.  Naar hun gevoel gaat het goed fout met de wereld en willen ze er iets aan doen. Het mogen dan wel salonrevolutionairen zijn. In deze wereld helpen alle kleine beetjes, niet waar.

Wie als kijker naar Salon Secret gaat kijken, ziet vooral theatermakers met een boodschap. Mensen, die hopen dat 10% van de toeschouwers in de zaal hun boodschap oppikt en er iets mee  zal doen. Net dat aspect is de kracht van deze theatervoorstelling. Kunstenaars, die op een creatieve manier een boodschap aan hun publiek bezorgen. Net daarom is dit een must see voor dat klein beetje revolutionair in elk van ons.

Gezien op donderdag 29/3 in Arsenaal/Lazarus (Mechelen)

Foto: Phile Deprez

Theaterreview: Camus (LAZARUS)

Geplaatst in On Stage door

LAZARUS heeft een opmerkelijk nieuwe voorstelling ‘Camus’ gelanceerd. Centraal in dit theaterstuk staat het leven en het werk van Albert Camus. Camus is vooral een stuk dat hulde brengt aan de absurde held die Camus zelf geworden is toen hij op zesenveertigjarige leeftijd overleed in een autoaccident terwijl hij eigenlijk van plan was om de trein te nemen. In, rond en tussen ‘s mans oeuvre gaat LAZARUS op zoek naar verwantschap, ontroering en engagement, naar opstand en aanvaarding, naar trefzekere woorden en kraakheldere gedachten, naar de geur van gebakken vis en de geluiden van een zomernacht aan zee. Wat moet men vooral doen met een slechte mop, die leven heet.

De voorstelling van Camus heeft twee verschillende kantjes. Enerzijds de ultieme hommage aan het absurdisme van de veel te vroeg gestorven schrijver. Met als absolute hoogtepunt: het briljant samenspel tussen Koen De Graeve en teddybeer Berten. Een filosoferende teddybeer hebben we nog niet al te vaak gezien op het theater. Berten Rules. Het huwelijk tussen het absurdisme en de acteurs van LAZARUS is er ééntje dat mag gezien worden. Pingpongspel van de bovenste plank. Met Günther Lesage als absolute koning van deze humorvorm. Bij momenten voelde het aan dat ik naar het pronkstuk van het theater De Orde van de Dag aan het kijken was.

Het tweede luik van Camus sneed dieper in het vel van de toeschouwer. En geloof me: het is niet evident om het werk van Camus tot jou te laten komen. Daarom was het net gedurfder om het zwaardere deel van de voorstelling op het einde te houden. Een eervolle vermelding wil ik langs deze weg ook geven aan actrice Lien Thys. Als enige vrouw zich staande houden tussen al dat mannelijk acteergeweld is helemaal niet zo simpel als het lijkt.

Camus is wat je noemt een voorstelling met een typische LAZARUS-stempel. Gedurfd, absurd, diepgravend en met een hoek af.

Gezien op 16/11 in ARSENAAL/LAZARUS
Meer info: https://www.arsenaallazarus.be/kalender/item/camus
Foto: Raymond Mallentjer

En nu over tot … De Orde van de Dag

Geplaatst in On Stage door

’s Avonds overgaan tot de Orde van de Dag. Het lijkt wel een contradictio in terminis. Maar het is op geregelde tijdstippen keiharde realiteit in het Mechelse. Zoals het ware Sinterklazen beaamt, zakt het Utrechts theatercollectief enkele keren per jaar af naar de Kruidtuin om hun blik op de actualiteit te werpen. Gastheer is Arsenaal/Lazarus met enkele fraaie topnamen zoals Koen De Graeve, Charlotte Vandermeersch en Günther Lesage. Ze ontvangen met heel veel plezier hun Nederlandse theatervrienden.

De Orde van de Dag klinkt misschien vreemd voor u in de oren. Maar even een korte schets. Dit gezelschap vertrekt ’s ochtends met een leeg blad en probeert samen met een groep acteurs het nieuws onder de loep te nemen. Snedig, gevat en soms briljant …

Een knotsgek idee op het eerste zicht. Maar het idee bevalt me wel. Afgelopen dinsdag ben ik er voor de tweede keer naar toe geweest. Het lijkt wel alsof het Belgisch-Nederlands project steeds meer aan voedingsbodem wint. Zeker bij het jonge publiek. Mechelse jongeren lijken wel te smullen van de Orde der actualiteitsverslinders. Misschien ben ik ouder aan het worden. Maar ik vraag me nog steeds af of er iemand met een gezegendere leeftijd dan ik in de zaal plaats had genomen.

Donald Trump, de stijgende prijs, de moeilijke Zaventemse repatrilleringen, de ‘gay’speech van Mark Rutte, een briljante Charlotte Vandermeersch als Russin … en ga zo maar verder. Arsenaal/Lazarus en de Orde van de Dag lijken hun weg gevonden te hebben naar het publiek. En ik … ik keer in maart zeker tevreden terug.

Amen …

Gezien op 24/1/2017 in Arsenaal/Lazarus