Ik heb zo mijn eigen middelen om een theaterstuk te beoordelen. Meestal ben ik in het gezelschap van mijn vader omdat hij enerzijds een heel uitgesproken mening heeft (zwart-wit, grijs bestaat vaak niet) en omdat hij ook van een andere generatie is. Wanneer je generatieoverschrijdend mensen kan raken, ben je goed bezig. Wanneer twee meningen van twee verschillende generaties ongeveer gelijklopend zijn, raakt het verhaal mensen. Soms heb je in het theater ook momenten dat je naar een pareltje, een verborgen verrassing aan het kijken. Een stuk, waarbij alle puzzelstukken in elkaar vallen. In ongeveer het midden van het toneelstuk ‘Vergeet me niet’ met Carry Goossens, Ann De Winne en Manu Jacobs keek ik spontaan naar mijn rechterkant. Ik keek mijn vader in de ogen en fluisterde hem zachtjes toe: ‘Ik denk dat dit zo een momentje is.”
Centraal in het verhaal staat de band tussen grootvader Herman en kleinzoon Stan. Auteur Manu Jacobs staat aan de zijde van Carry Goossens mee op het podium en neemt de rol van kleinzoon op zich. Manu baseerde zich om dit verhaal te schrijven op de band, die hij met zijn eigen grootvader had. Vaak gingen hun onderlinge gesprekken over opa’s grote idolen ‘Toon Hermans’ en ‘Carry Goossens’. In het echte leven is opa Jacobs niet dementerend, maar voor het toneelstuk ‘Vergeet me niet’ wel.
In mijn opinie mogen verhalen over éénder welk onderwerp verteld worden. Zolang ze maar mooi zijn, moeten verteld worden en met stijl en klasse gebracht worden. Dementie is niet misschien het meest toegankelijke onderwerp om in het theater te bespreken. Nog altijd hangt er een taboesfeer rond dit thema. Maar het verhaal dat Manu Jacobs heeft geschreven is een must see voor jong en oud. Uit het leven gegrepen: met een lach en een traan.
Her en der wordt gezegd dat Carry Goossens in Vergeet me niet de rol van zijn leven speelt. Dit is misschien een brug te ver. Ik wil de verdiensten van Oscar Crucke, Frakke en Jef niet minimaliseren. Op een geloofwaardige manier komedie spelen is een kunst, die weinigen onder ons beheersen.
Wat wel klopt, is dat Carry Goossens het personage Herman bijzonder geloofwaardig neerzet en met hart en ziel op de bühne staat. Tenslotte gaat het over een thematiek die ieder van ons bezig houdt: ‘op een waardige manier ouder worden.’
Een Oscar kan ik voor Vergeet me niet helaas niet meer geven. In theatermiddens werd Emily er reeds mee bekroond. Maar een gouden Vergeet-me-nietje voor Vergeet me niet hebben ze met recht en reden verdiend.