Voor het eerst sinds lang heb ik mijn wandelschoentjes nog eens uit de kast gehaald. Na de door ziekte falikant afgelopen Dodentocht wou ik terug wat zin krijgen in het bewegen van de beentjes. Een poosje zonder wandeltochten heeft me deugd gedaan. Maar het begon stilaan toch wel te kriebelen. En afgelopen zondag 18 februari was het zo ver. Place to be was JOC Weiland in Puurs. De plaatselijke wandelvereniging Ibis organiseerde daar zijn 3e tocht van een hele Winterserie. Ik had mezelf voorgenomen om daar niet op het appel te ontbreken.
Om onmiddellijk in schoonheid te starten, heb ik geopteerd voor de langste wandeling. Bijna 21 km stappen. Bijna 21 km stappen. Het mag gezegd en geschreven worden. Ik heb zelden een wandeling gezien die zo door de weergoden ‘geteisterd’ werd als de deze. De aanvriezende mist had in het ochtendlijke uur voor een keiharde bodem gezorgd. En ja, ook ik vond het witte landschap best wel de nodige charmes hebben.
Maar hoe later het op de dag werd, hoe slechter het parcours er kwam bij liggen. De keiharde bodem kreeg een ‘pel’ modder op zich, waar vooral Mathieu Van der Poel en Wout Van Aert zich konden uitleven. Zeker het Dijkparcours in de slotlus van de wandeling was geen hapklare brok om te verorberen.
Eén ding valt me telkens weer op. Het wandelen in de regio Puurs-Bornem is megapopulair. Meer dan 2000 mensen vonden hun weg naar Puurs om de beentjes te strekken. En ja, ik was er een van. De spits van het wandelseizoen 2018 is er nu al af. Daar kan ik niets anders dan zeer blij mee zijn.
Foto’s van de wandeltocht kan u ontdekken op:
https://photos.app.goo.gl/L8QWY2ZOw8OHN9FV2
https://www.irista.com/gallery/bkilulvegllg
Foto: Bart Liekens