Het kan spoken in de Lotto Arena. Het gebeurt gratis en voor niets tijdens de Europese wedstrijden van de Antwerp Giants. Vorig jaar was ik al getuige van een opmerkelijke comeback in de match tegen Villeurbane. Eventjes een reminder oprakelen. 17 punten achterstand ophalen in amper 10 minuten om dan nog met 10 punten verschil te winnen. Of was het nu omgekeerd? Ach, het maakt niet uit. Het enige wat zeker was, is dat Yoeri Schoepen toen in zijn element was. Met 5 of 6 driepunten maakte hij kaas met gaatjes van de Franse ambities.

Het huidig seizoen is niet altijd je dat voor het jonge baskettalent. Al een paar keer zag ik hem met 5 fouten naar de kant gaan. En toch … tegen de Turkse toppers van Demir Insaat, was het weer van dattum. In de eerste helft stond Yoeri zijn vizier op scherp. Driepunters vlogen er naar believen in. In kaartkringen zou Schoepen Troef de ideale terminologie zijn.

Jonge Belgen. Ze vinden hun weg steeds beter bij de Antwerp Giants. Pineut van de match was Rogiers. Je zou voor minder. Nu krijg je een kans om Europese ervaring op te doen. Dan moet je het veld verlaten met een pijnlijke voetblessure.

Ach, Amerikaan of Belg. Het heeft wat om naar die Europese Giants-matchen te kijken. Zeker als je tussen twee rasechte sinjoren zit. Na de eerste helft was hun commentaar vernietigend. ‘Niet meer, dan een training waard’. Tijdens de tweede helft waren ze een ‘crise cardiaque’ nabij. ‘In 48 jaar dat ik basket heb gezien, nooit eerder gezien. Met zo’n ploeg mogen ze Oostende het vuur aan de schenen leggen”, weerklonk het naast mij.  De Schoepen Troef hebben ze al. Nu de klaveren, de harten en de ruiten nog …