De Rode Duivels-gekte is weer helemaal daar. Na de 5-2 tegen Tunesië en het wervelende spel geloven we er weer helemaal in. Zou het dan toch kunnen? Zou het dan toch mogelijk zijn om de generatie van 1986 te overtreffen? Kunnen de Rode Duivels wereldkampioen worden of toch niet?

Het roept bij mij herinneringen op van 32 jaar geleden. Met een geboortejaar van 1978 op de teller, heb ik de wereldbeker van Mexico meegemaakt. Alhoewel meegemaakt is een groot woord. De matchen waren op een dergelijk laat uur dat ik op tijd mijn bed in moest. Ik herinner me vooral de ochtendlijke gesprekken met mijn vader aan de trap. Telkens weer polste ik hem met de vraag: ‘Wat hebben de Belgen gedaan?”. En l’histoire se répète. Hij antwoordde : ‘Gewonnen’.  Het sprookje bleef maar verder duren. Match na match heb ik hem deze vraag gesteld. Tot hij op één bepaald moment zei: ‘Verloren’. Het historische moment van toen heb ik gemist. De hand van Maradona heb ik nooit live gezien op televisie.

32 jaar later volg ik de wereldbeker op de voet. De minzame man aan de trap van weleer kijkt in zijn zetel met me mee naar het voetbal.  De haren zijn wat minder. Maar de wijsheid is alom gebleven. Het valt ons op: alles lijkt nog steeds hetzelfde als toen. Zelfs de man met zijn verboden handen is weer alom aanwezig. Hij rookt een verboden Cubaanse sigaar op de tribune, wappert met het shirt van Messi en is getekend door de tand des tijds. Hij spuwt zijn gal over de Argentijnse nightclub-coach wiens naam ik met moeite kan schrijven. A Rebel without a cause?  De aard van het beestje kan men duidelijk niet veranderen. Alles komt blijkbaar terug, niet waar. Alleen lijken de rollen tussen Argentinië en België nu omgekeerd. Maar het tij kan snel keren.