The Voice van Vlaanderen heb ik deze week in uitgesteld relais bekeken. In de nationale media had ik al geruchten gelezen over de battle tussen Nabil en Sitse. Daarom kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Na mijn bezoekje aan het concert van Dua Lipa bekeek ik op de digicorder toch maar hun onderling muzikaal treffen. En ik moet zeggen: een mens is binnen de kortste keren gecharmeerd door de gedrevenheid van beide heren op het podium. Sitse – de John Mayer uit The Voice van Vlaanderen en Nabil – de Tunesiër met zijn zelfgemaakt instrument dreven elkaar op de tonen van Papaoutai van Stromae naar ongekende hoogten. Ze waren het toonbeeld van de som 1 + 1 = 3.  Mijn juf wiskunde van weleer is bij het lezen van dit laatste zinnetje nog steeds pissed off op mij, vrees ik. Maar ach, who cares. Ik sta hier voor de volle 100% nog steeds achter.

Hun duel in de ring had heel wat charme in zich. Vijftiger Nabil kan in theorie de vader zijn van tiener Sitse. Het onderlinge treffen deed hem wat denken aan de jamsessies met zijn dochters thuis. Net hem plezierige jamgevoel weerspiegelde zich ook op het podium. De coaches waren het unaniem eens. Zowel Nabil en Sitse horen thuis in de liveshows, dixit de Fab 4.  Voor Nabil is het een zekerheid. Hij blijft in Team Bart. Sitse moet op televisievlak nog een weekje wachten om zekerheid te verkrijgen. Maar wie twijfelt er nog aan dat hij zich in Team Natalia mag klaarstomen voor een muzikaal verhaal. Zulke verhalen krijg je nu éénmaal als 1 + 1 = 3 wordt. Daar kan geen wiskundejuf iets aan veranderen.