Er zijn zo van die tradities, die een mens in ere moet houden. Sporten bij het begin van het jaar, KV Mechelen hun zoveelste gelijkspel op rij zien halen, teksten maken het hele jaar door, dessertjes à volonté eten bij Kerstmis. En zo kan ik nog uren doorgaan. Dus bij deze: een welgemeende etcetera etcetera om u niet te vervelen. En toch … komen er wel eens nieuwbakken of moet ik zeggen vers gegrilde tradities om de hoek piepen. Meer bepaald: de septemberbarbecue. In de straat waar mijn favoriete grijsaard en ikzelf wonen, is er op het einde van de zomer het jaarlijks terugkerend grillfestijn voor de inwoners van de straat. En mits ik ook een inwoner ben, liet ik het vlees niet aan mij voorbij gaan.

Een septemberbarbecue heeft veel charmes. Ik schets u even het plaatje. De straat is afgesloten. Een witte partytent verdeelt de straat in twee delen. Er is vlees, drank, sauzen en groenten in overvloed. Een springkasteel voor de jongsten (en de oudsten) en zelfs een springromp voor de betere skaters en fietsers. Maar het bijzonderste naar mijn gevoel is dat je telkens weer opnieuw andere mensen leert kennen. Al bijna veertig jaar woon ik in dezelfde straat. En dit jaar was ik verrast hoeveel nieuwe gezichten ik rondom mij zag. Ofwel word ik oud, ofwel is mijn straat volop in beweging. Naar mijn gevoel blijven beide opties mogelijk.

Het einde was het meest memorabele moment van de avond. Wanneer iemand zijn betere zangkunsten op de tonen van ‘Zie ik de lichtjes van de Schelde’ laat horen, werd ik er prompt weemoedig door. Alle klassiekers der Lage Landen passeerden nog de revue. Om zijn stem wat te smeren nam hij eventjes een korte break en ging hij gewoon door. Enkele dagen later ben ik er nu zeker van: Authentieker maken ze die septemberbarbecues van nu niet meer.