16u28. Woensdagnamiddag 1 februari … Jaargang 2017. Daar stond ik dan. Buiten aan de loketautomaat van Diegem Station. U moet: ik had ’s avonds een uitje naar Antwerpen gepland voor een concertje samen met mijn pa. En we hadden ons voorgenomen om met de trein naar de Scheldestad te reizen. In tijden van lage emissiezones is de trein nog altijd veiligste manier om in Antwerpen te raken … Ja, ik weet dat ik nu als een gek kan overkomen. Maar ik neem het er met plezier bij. Ik was op tijd aan het station en ik had wat tijd vrij om de ticketjes voor ‘s avonds al te kopen. Alleen is niets meer zoals het lijkt. U moet weten: de minzame grijze man (kortweg my daddy) is vorig jaar 65 geworden. En dan gaan er in de onverbiddelijke spoorwegwereld nieuwe deuren voor je open. Meer bepaald het 65+-kaartje. ’s Ochtends had hij er principieel op aangedrongen. “Voor mij een 65+-kaartje, hé” …

Het moet gezegd en geschreven worden. Diegem is een plek waar heel veel toeristen in de hotels verblijven. Pal tegen de luchthaven. En dan is het niet zo evident als ze hun trein naar Brussel willen halen om 2x een ticket te kopen. Eéntje voor 65+’ers en een standaardticket. Achter mij schuifelde een koppel ongeduldig heer en weer. ‘Ga naar het perron, ik kom wel …. ‘ fluisterde de man zijn geliefde in één of andere internationale taal van Shakespeare toe. Een beetje geduld hé, man. Je eerste 65+-kaartje … dat koop je niet elke dag. Een trip van Mechelen naar Antwerpen is als 65-plusser maar liefst 2 euro goedkoper dan een 65-minner. Maar sta daar maar eens en leg het maar eens uit aan een toerist dat je als -40’er een 65+-kaartje moet kopen. Geen hond, geen kat en zelfs geen poes, die je gelooft. Maar één zekerheid was er. Je hebt altijd marge als je in België met de trein reist. Voor de man met zijn geliefde als mezelf met de treinkaartjes was er geen enkel probleem. Koningsdrama’s hebben zich hoegenaamd niet op het perron aafgespeeld.

’s Avonds gaf ik mijn vader dan zijn kaartje. “Eéntje op groter formaat dan het mijne. Daar moet je 65+ voor geworden zijn”, knipoogde ik hem. Je zag hem zo blinken. “Mijn eerste 65+-kaartje. Ik zou dat toch op zijn minst moeten inkaderen, niet waar.” Nu nog een geschikte treinautomaat met dito kader vinden, zeker?