Bartje, Bartje, wat doe je nu allemaal. Het zou een uitspraak kunnen zijn van Michel Wuyts in een volle massasprint van een wereldkampioenschap wielrennen. Maar driewerf helaas. Niets is minder waar. Dit zinnetje moet zowat de meest gestelde vraag aan mij de voorbije 23 maanden geweest zijn. Alsof ik geheimen voor de buitenwereld heb, niet waar.

De waarheid ligt echter veel dichter bij mezelf dan menigeen doet vermoeden. Toen mijn vader onlangs een bijlage van de krant las over 14 mensen, die verschillende diëten hadden gevolgd, zei hij achteraf de wijze woorden: ‘Ik weet niet hoe je het hebt gedaan. Maar jij hebt het beste van alle diëten in elkaar verweven.’ Eerbied hebben voor iemands grijze haren. Het hoort absoluut zo te zijn. Zeker als er wijze woorden uit floepen. Ik buig hierbij nederig het hoofd.

Maar na 23 maanden ondergedompeld te zijn in een vermager- en gewichtsbad, kan ik wel stellen dat de enige manier om te vermageren en je gewicht te behouden een blik naar jezelf werpen is.  Sta me toe dit even uit te leggen. Elk bot, elke spier en elke vezel in een menselijk lichaam heeft een wetenschappelijke verklaring. De basis van elke wetenschap is rationaliteit: kortweg gezegd het verstandelijke. Op zich  allemaal leuke en fraaie woorden. Alleen ligt het addertje onder het gras bij de menselijke emoties. En die heeft ieder van ons in zich. De strijd tussen emotionaliteit en rationaliteit is er ééntje dat bij vele mensen die kampen met obesitas heeft gewoed of nog aan het woeden is. Ook bij.

Zeg nu zelf … Wie aan een afvalrace begint met het idee dat met enkele aanpassingen aan zijn eetgedrag en zo nu en dan de beentjes eens te strekken nadat hij 5 of 6 dagen na elkaar in zijn zetel neerploft met een zak chips naast zich, gaat wellicht van een kale reis terug naar huis keren. Vermageren staat voor wellicht heel Vlaanderen synoniem voor eten aanpassen en bewegen. Ook wellicht bij u … U kent wellicht het verhaal van de man die met kilo’s overgewicht kampt en naar de dokter gaat met de vraag:’ Dokter, wat gaat u aan mijn overgewicht doen.’ Hierop antwoordt de dokter: ‘Ik niets, jij wel.’  Vele onwetendheden heersen er nog rond het menselijk gewicht en op het gewicht blijven.

Wanneer ik naar mezelf kijk, situeert het geheim en het absolute succes van mijn afvalrace zich vooral in de grondige ‘kosten-baten’-analyse van mezelf. Wat liep er mis?  Wat kan ik daaraan doen? En waar wil ik vooral naar toe. Al heel snel werd het mij duidelijk dat ik hard vastgeroest zat in een bepaalde comfortzone, die gevoed werd door menselijke emoties.  U weet wel: het is toch gezellig dit. Waarom zou ik dat doen als iemand anders het voor mij doet? Waarom zou ik een half uurtje stappen naar de stad als de bus voor mijn deur stopt? Allemaal herkenbare situaties voor u wellicht, niet waar.

Beetje bij beetje ging ik voor mezelf de uitdaging om die comfortzone te verlaten en andere werelden op te snuiven. Kortom: de ontdekkingsreiziger in mij los te laten.

Het mooiste voorbeeld uit mijn ontdekkingsreis lag wellicht in het bezoekje dat ik bracht aan het EK Hockey. Hockey is een wereld, die ik van haar noch pluim kende. Maar wel ééntje, waar ik me ontzettend hard bij heb geamuseerd om het te verkennen. Zelfs zodanig hard, dat ik me een kaartje voor een tweede bezoekje enkele dagen later heb aangeschaft. Twee keer ben ik met een smile tot achter mijn oren naar huis gekeerd. En dit was niet voor een uitzinnige massa, die van de daken ‘On est au final olé olé’ schreeuwde. Het was veel meer een glimlach, die me tot nadenken stemde. Ik werd bijna voor gek verklaard dat ik een onbekende wereld ging opsnuiven. Net daar heb ik geleerd dat  het een mens deugd doet om van tijd tot tijd je je persoonlijke grenzen een keertje te verleggen. Akkoord, een mens hoort thuis onder de kerktoren waar hij geboren en getogen is. Daar ligt immers het tuinpad van zijn vader. Maar ook als is de warmte van de open haard thuis zo gezellig. Zo nu en dan eens een unieke ervaring opsnuiven kleurt je levensverhaal meer dan ooit en zorgt voor een gelukzaliger gevoel. Ook aan het knetterend haardvuur. Zeg nu zelf … ieder van ons is de auteur van zijn of haar levensboek. Je bepaalt zelf hoe kleurrijk het wordt.

Na het EK Hockey volgde het WK Turnen en het WK Driebanden. Topsport van de bovenste plank. Ook ging ik tot twee maal toe een bezoekje brengen aan de plaatselijke voetbalploeg. Iets wat ik in geen 35 jaar heb gedaan. Ik heb mijn eerste bommetje in 20 jaar in het zwembad achter de rug. Afgezien bij de beesten toen ik al die baantjes moet trekken. Maar een ervaring, die ik nooit meer kwijt wil. Ook in 2014 tot …. wellicht het einde van mijn dagen zal de lijst met ervaringen alleen maar gevulder worden. The Bartman is back en de wereld zal het geweten hebben.

U stelt zich wellicht de vraag wat deze uitleg met een afvalrace te maken heeft. Maar een gelukzalig gevoel en positief gevoel hebben, werkt wel degelijk om een project tot een goed einde te brengen. Negativisme is nergens voor nodig. En u mag er zeker van zijn:  Nog dagelijks schrik ik van de impact die een gewichtsverlies van 66 kilo’s op mijn leven heeft. Zowel op positief als negatief vlak. Ik kreeg alles over mij heen. Discussies over geloof, persoonlijkheid, financiën …. Alles heb ik de voorbije maanden in vraag moeten stellen. Maar what doesn’t kill you, makes you stronger. Ook al zie ik er momenteel uit al wellicht ‘meeste trotse’ knotwilg uit de provincie Antwerpen. Ik besef nog steeds dat hoge bomen veel wind vangen. Ja, het doet soms pijn om uit onverwachte hoek een 10 beaufort-stoot te trotseren van een tyfoon. Eéntje die als enige bedoeling heeft om je tot op het bot onderuit te halen. Ik ben er fier op dat ik altijd op mijn twee voetjes terecht kwam.  En ook dat mag eens in de verf gezet worden. Ja, ik ben gedreven door de kracht dat alleen de toekomst telt. En dat ik hard moet werken om mijn dromen te realiseren. Want ook al staat zwaarlijvig zijn in de hedendaagse maatschappij synoniem met ‘geen bedreiging zijn voor de medemens’. Ik ben nu één van jullie allemaal. Welcome to the real word, my friend … Wijze woorden die een topsporter me ooit in het oor fluisterde. Ook ik heb mijn persoonlijke drive om van het leven iets te maken. Ik maak er een erezaak van om alle fabeltjes over de eerste indruk en die bewuste 30 seconden naar de verdoemenis te schrijven. Want het is heel nobel om te stellen dat de wereld aan de dromers is en de werkers er moeten voor zorgen dat de dromers kunnen dromen. Maar wie alleen maar droomt, kan ergens in een bos in een hutje gaan wonen. Zonder de nodige daadkracht boek je geen resultaten.

Eén van de mooiste filmzinnetjes komt uit Forrest Gump. Zei hij ooit de woorden: ‘Life is like a box of chocolates … You’ll never know what you gonna get … ‘ ??? Weet je … ook al is die dekselse chocoloadedoos wellicht een caloriebom van formaat. Ik wil met plezier de happiness ervan proeven.