Ieder van ons heeft wel bepaalde uitdrukkingen uit zijn kindertijd. Het blokje rondfietsen was er eentje uit de mijne, waar ik nu als 35-jarige nog vaak aan terug denk. Wat hield het beruchtje ‘blokje’ concreet gezien in?  Met mijn fietsje het lusje van 800 meter om de ouderlijke woning fietsen. Hetgeen ik nu vertel kan u misschien verwonderd in de oren klinken. Zeker als u mijn verhaal een beetje kent. Maar één keer ben ik er als jonge uk zelfs in geslaagd om dit 60 keer op een dag te doen. Voor de wiskunde-analfabeten onder u … 60 x 800 meter moet zowat 48 kilometer zijn. Fier als een gieter passeerde ik toen langs mijn grootouders, die op de hoek van de straat wonen om dit te vertellen. Ook bij de schoolslag kon ik mijn mannetje staan. Met als ultieme bekroning het bereiken van een 800 meter-diploma. Achteraf bleek toen al de kiem van de latere karakterkop in mij aanwezig te zijn. En toen …. volgde er helaas het vagevuur. Alleszins toch op sportief vlak. Buiten een zijsprongetje in het middelbaar lijkt het al een eeuwigheid of maar liefst 20 jaar geleden dat ik nog in een zwembad te zien was.  Hetgeen ik me van die middelbare schoollessen herinner, waren vooral de lessen reddend zwemmen. Toen moesten we als test een oefening reddend zwemmen doen. Het noodlot tartte toen een kerel die toen 40 kilo lichter en een kop kleiner was dan ik. Jimmy was zijn naam. Hij moest mij veilig aan de overkant brengen. Maar deze koene en dappere strijder deed het fraai. Hij kreeg een 10 op 10. En ik kon de meubelen redden met alsnog een 8 op 10 te behalen. En toen begon de meltdown op sportief vlak pas echt. Beetje bij beetje werd de sportvlam uitgedoofd en begon het monstertje (morbide) obesitas in mij als een bezetene te woelen. En toch …. Tijden veranderen.

Toen ik onlangs (bijna 20 jaar later) op familiebezoek vertelde dat ik plannen had om tijdens de wintermaanden het zwembad in te duiken, reageerde men verbaasd. Ik kreeg zelfs de vraag of ik kon zwemmen. Wanneer ik hen het verhaal vertelde van mijn 800 meter-diploma, klonken er donderslagen bij heldere hemel. ‘Je hebt een hoger zwemdiploma dan ik … ‘, werd er schoorvoetend toegegeven.
But no hard feelings. Het blijven alleszins mooie verhalen om te illustreren hoe de tand des tijds bepaalde feiten uit het oog deed verliezen.  Perceptie niet waar. Men heeft maar dertig seconden om een indruk te maken. En ik betwijfel er niet aan dat ik door de VOX POPULI de voorbije 20 jaar nu niet meteen als een tweede Michael Phelps of Roger Federer werd omschreven. Ik moet ook schoorvoetend toegeven dat ik sportief vlak twintig jaar lang een complete wereldcrisis heb meegemaakt. Nog altijd komt het schaamrood op mijn wangen wanneer ik moet vertellen dat de fiets 20 jaar aan de kant stond en ik in geen twintig jaar meer gezwommen heb. Maar mijn geloof is vrij groot dat net zoals bij elke crisis in de wereldeconomie ook in mijn persoonlijk leven een nog stevigere heropflakkering komt. Alleszins op sportief vlak en nog op veel andere vlakken. What doesn’t kill you, makes you stronger, niet waar. Wanneer ik nu als een Flandrien (hetzij wel  for dummies) mijn kilometers op de weg afmaal, stel ik meer dan ooit vast ik mijn eigen Tour De Force heb gerealiseerd. En dat ik er nog plezier in heb … Alleszins is het een bijzondere ervaring om vast te stellen dat het bewegingsplezier recht evenredig loopt met het verliezen van kilo’s.

Maar let’s go to business … Na het ietwat minder hippe maar oh zo intensieve wandelen en mijn cursus Flandrien for Dummies op de racefiets breekt dan nu het tijdperk van de derde nieuwe  ‘oude’ sport voor mij aan. En dat is zwemmen. De zwembroek ligt keurig klaar. Na een periode van bijna 20 jaar op het droge komt de dag van mijn eerste ‘Grote Sprong’ in het kleine zwembad steeds dichterbij. Ongetwijfeld … een bijzondere ervaring.  To be continued, niet waar …