Soms heb je van die momenten dat je ongewild op de eerste rij zit bij een aandoenlijk tafereel met kleine kinderen. Zondag was het mijn beurt. Ik had al een kleine 16 kilometer gewandel achter de kiezen toen ik in het Mechelse Tivolipark kwam. Plots kwam ik een trotse mama met haar dochter tegen. Op een bepaald moment boog ze zich over haar buggy, waarin de kleine uk zat. “Dit is nog niet voor jou hé, kleine meid. Daarvoor is het iets te vroeg.” Ik zag de twijfel in de kleine meid haar ogen opdoemen. Iets in de stijl van: “Waarover heeft mijn ma het nu?”. Maar de oorzaak van deze gemoedelijke en leerrijke conversatie tussen moeder en dochter was een bijzondere boom, die in het park stond. Meer bepaald: De Tuttenboom.

Vanuit Zweden en Denemarken is er immers een rage overgewaaid naar onze landen. Als vrijgezel heb ik niet vaak te maken met het tut-problemen van kleine ukjes. Maar kortweg samengevat: het principe van een Tuttenboom is dat kleine kinderen afscheid kunnen nemen van hun fopspeen door het kleinood aan een boom te hangen. De eerste stap naar volwassenheid wordt niet meer gezet via Sinterklaas, maar wel via een simpele boom in verschillende parken. Het was een fraai spektakel aan tutters in alle maten en kleuren. Zou er nog één peuter zijn in het Mechelse, die met een tutter in zijn/haar mond loopt? Ik heb er mijn twijfels over toen ik het aantal fopspenen in de boom zag hangen. Ik hoopte nog eventjes dat het een Mechelse primeur was. Maar niets is minder waar … In tal van Vlaamse steden zijn er al Tuttenbomen te zien.

Hoedanook is het een leuk, maar kleurrijk spektakel om eens tegen te komen. Aan de boom hingen massaal veel tutters in alle maten en kleuren. Zou er nog één baby zijn in het Mechelse, die met een tutter in zijn/haar mond loopt. Als ik het aantal fopspenen in de boom zag hangen, heb ik er nu al mijn twijfels over. Je zou er voor minder stil van worden.