Het is een beetje dagelijkse kost. Om halfzes keurig de trein in Mechelen uitstappen voor een laatste wandeling huiswaarts. Maar op Internationale Vrouwendag was het toch net dat tikkeltje anders dan anders. Neen, de vrouwen hadden niet de macht genomen. Een elektriciteitspanne teisterde de Dijlestad. De geel-rode gloed was eventjes weg. Het was zo donker in de stad van Bart Somers.

De gang van Mechelen Nekkerspoel … Je zag er geen steek meer door. Het leek wel alsof ze het licht eventjes hadden uitgedaan. Pendelaars stapten schoorvoetend de trappen af. Bang voor die éne val. Het was immers zo donker in de stad van Yannick Ferrera.

De bakker met de naam van een pop. De automatische deuren bleven open. Taartjes en brood verkopen. Het lukte nog net. Maar het moest met de hand gebeuren en niet met een elektronisch kassasysteem. Het was immers zo donker in de stad van Opsinjoor.

Als ik naar huis stap, zie ik her en der … de eerste televisies opstaan. Fans van De Keuken van Sofie, De Buurtpolitie en Blokken zetten zich in aanslag. Nu was er geen televisie te bespeuren. Het licht was uit … de knop kon niet aangezet worden. De strompanne had zijn werk gedaan. Het was zo donker in de stad van Mark Uytterhoeven.

Op het kerkplein bij ons was er geen klant te bespeuren in het frietkot. Het kon ook niet … Frietjes bakken zonder elektriciteit. Het was weinigen gegeven. Het was zo donker in de buurgemeente van Mechelen.

Ook bij mij in de straat zag ik door de vensters .. de eerste kaarsen opduiken. Je moet toch iets zien in de duisternis. Het leek zo donker in de straat waar ik opgegroeid ben.

En toen … floepte het licht weer aan.