Wandelen … Het is de voorbije jaren een deel van mijn leven geworden. Regelmatig trek ik mijn wandelsloffies aan om het Antwerpse en Klein-Brabantse land van dichterbij te verkennen. Soms kom je van die pareltjes tegen, waar je normaal gezien weinig aandacht aan schenkt.

Neem nu de Lentetocht in Battel en omstreken. 28 km lang in Groot-Mechelen wandelen is een lust voor het oog. Zeker wanneer je door het natuurdomein van Den Battelaer in Battel trekt. Den Battelaer, een oud overstromingsgebied tussen de Zenne en het kanaal Leuven-Dijle, is een thuis voor veel planten en dieren, waaronder de blauwborst, krakeend en moeras-vergeet-me-nietjes. Op de dijken kan je fijn wandelen en speuren naar dieren en planten.

Ik was bij een eerdere wandeltocht al in Den Battelaer geweest. En toen was het ook al bijzonder fraai. Deze keer gaf een stralend lentezonnetje een extra pigment aan de wandeltocht. Alleen passeerde me nu wel langs de bijzondere stevige klim van Den Battelaer. En dat had ik deze keer wel geweten. Na een passage in het natuurdomein kwam er een bijzondere stevige Dijkmuur op de proppen. Eéntje waar je met kunst- en vliegwerk pas op kunt vliegen. Voor mij moest een prille zeventiger de Muur op. En dat was aandoenlijk om te zien. Het was met het nodige gepuf dat hij de muur bedwong.

En toen was ik aan de beurt. Ik ben geen evenwichtskunstenaar. Dat was ik vroeger niet en zal ik ook nooit meer worden. Met mijn lengte en zwaartepunt is het geen evidentie om deze muur te bedwingen. Tenslotte had ik mijn bandana thuis gelaten en ben ik Liekens en niet Pantani. Uiteindelijk ben ik er in geslaagd de Dijkwand te beklimmen, hetzij met de nodige handen en voetensetting. Alleen had ik één geruststelling. 100 meter verder zag ik de zeventiger op een bankje langs de waterkant zitten. Hij moest even uitblazen van de inspanning en genoot van het uitzicht. Wijsheid komt met de jaren, niet waar …