Hey pa,

Iets meer dan een jaar geleden zaten we samen op een terras met uitzicht op de Mechelse Watersportbaan. Je was in je nopjes. Eens lekker gaan eten was voor een fijnproever als jij iets waar je geen neen tegen zei. Op een bepaald moment nam ik een foto van jou ‘al toostend’. Niet beseffend dat dit jouw laatste toast zou zijn.

Een maand later werd je ziek. Je werd plots geel. Galblaaskanker was het hard verdict. Een waanzinnig traject volgde. Ik herinner me nog altijd de dag voor je operatie. Je kwam al huilend naar me toe: ‘Het komt toch goed hé, Bart.’ Je had schrik voor het onbekende, voor hetgeen komen zou. Ik suste je toen. Want ‘Sterke Jan’ had al zo veel watertjes doorzwommen dat ook dit wel een eitje zou worden. Ik was er heilig van overtuigd: mijn pa werd 100. Voor minder ging hij niet. Niets was minder waar. Je ging een gevecht aan tegen een vijand waartegen je niet winnen kon. Je streed als een leeuw, die bleef vechten voor alle levensgelukjes, die je koesterde. Zelfs op het einde van je leven kreeg ik een dringende appje. Je had zo’n trek in rosbief. Met 5 sneetjes kwam ik op je kamer toe. Zelden iemand ze zo snel weten verorberen als jou. Op je eigen manier van het leven genieten was jouw ding. En ironisch genoeg was de laatste film, die we samen zagen ‘Pallieter’. Het toppunt van levensgenot.  .

Coronaprotocols in een ziekenhuis. Het was jouw ding niet. Na de operatie was je het zodanig beu om in je kamer te zitten dat je transformeerde tot het grotere broertje van Grumpy. Ik heb je zelden zo hard weten zeuren. Toen ik terug thuis was, ging ik prompt 8 km wandelen. Het was heel hard nodig … En toch … Achteraf bekeken wou je gewoon onder de mensen zijn, thuis zitten en aan je genezingsproces werken

We hebben samen enorm veel kilometers afgelegd. Jij en ik …Waar Bart was, was vaak Jan (en omgekeerd). Karakterieel zijn we niet dezelfde, maar toch waren we perfect aanvullend. Als ik de Yin was, was jij de Jan. Je twijfelde altijd om te springen, deed het toch en achteraf was je zielsgelukkig dat je gesprongen was. We hebben samen een mooi verhaal geschreven. Honderden theatervoorstellingen hebben we samen bekeken. 5x Andre Rieu op het Vrijthof. Popconcerten van artiesten, die je hebt leren kennen. Zo ging je na je 65ste naar een concert van Drake … Je moet het maar doen. Toch deed je het. Met kilometers voorsprong was je de oudste bezoeker in het Sportpaleis. Kortom: Alle ingrediënten voor een goede oude dag waren aanwezig. Wie omgaat met jonge mensen, lijkt ook jong van hart en geest te zijn.  En toch besliste het lot anders.

Je was een man van weinig woorden, maar wel de perfecte lijm voor je vrienden en je familie. Daarvoor ging je door het vuur. Ik had altijd veel plezier in je Katelijnse driehoek waarvoor je alles liet vallen. Het sierde je dat je de wegen langs het tuinpad van je vader ontzettend hoog in het vaandel droeg.

Het beeld was voor jou immens belangrijk. Tienduizenden foto’s heb je na je pensioen genomen. Maar Sterke Jan fotograferen was niet zo evident. Eerst had je geen zin, maar door een flauwe mop te vertellen kreeg ik een kwajongensblik in je ogen. Dat leverde foto’s op, die ik voor de rest van mijn leven zal koesteren.

Pa, ik heb nog honderden verhalen in mijn archief. Die hou ik voor mezelf. Wat gebeurde in de Kretenborg, zal in de Kretenborg blijven. Je zou zelf niets anders gewild hebben.

Toch wil ik op deze blog, een plek waarvoor we samen zo hard hebben gewerkt, je een welgemeende merci zeggen. Bedankt voor alles. Bedankt om al die jaren mijn luisterend oor, mijn houvast, mijn beste vriend en mijn steun  te zijn. Bedankt om die mooie verhalen samen te mogen beleven. En zeg alsjeblief een hallo tegen ons ma van mij.

Oh ja … Laat die toost van toen jouw ultieme toost op het leven zijn. Prosit! Schol!

Merci voor alles,

Bart

Foto: Bart Liekens