De zon zien ondergaan in Cuzco mag dan wel een zinnetje zijn uit Johan Verminnens ‘Ik wil de wereld zien’. Voor de Antwerpse studentes toegepaste psychologie Selena Ali en Fran De Nyn wordt het bikkelharde ernst. Door het COVID-19 en het Corona-virus zitten zij door een lockdown in Peru vast op 3500 meter hoogte in Cuzco. Het verhaal van een vriendschap voor het leven, kitten Lee en een onzichtbare vijand die hun plannen dwarsboomt. ‘We zitten heel de dag binnen om aan onze stagetaken te werken. Onze telefoon staat roodgloeiend door de gesprekken met familieleden en vrienden, die heel erg ongerust zijn over onze situatie. Zij willen elk moment van de dag op de hoogte blijven over hoe het met ons gaat. We hebben onze ijskast goed gevuld. Aan eten hebben we zeker geen gebrek. Momenteel leven we van dag tot dag. Op elk moment kunnen wij te horen krijgen dat we ons boeltje moeten inpakken en op een vliegtuig springen. Dat kan morgen zijn. Maar dat kan ook binnen enkele weken zijn. Plannen is voor ons onmogelijk. We weten echt niet wat ons te wachten staat. De informatie van de ambassade klopt niet. Bij elke doorgestuurde vlucht krijgen we valse hoop omdat een afgelasting heel erg snel volgt”, vertelt Selena me vanuit Cuzco. “Dus help ons , alsjeblief.”

Corona en vitesse
“De situatie is waanzinnig snel geëxplodeerd. Op één dag veranderde heel onze wereld hier. Op het moment dat de scholen sloten, was er hier nog heel weinig aan de hand. Amper besmettingen. We konden wel al een verschil merken bij de bevolking. Minder taxi’s namen het risico om ons mee te nemen. Telkens weer kregen we de vraag waar we vandaan kwamen. Wanneer het antwoord ‘België’ was, zwegen ze de rest van de rit.. Maar eenmaal de afkondiging van de president kwam, was de impact onmiddellijk zichtbaar. Peruvianen zijn veel afstandelijker en minder geïnteresseerd in ons dan voordien. Eerst waren ze vriendelijk en geïnteresseerd waarvan we kwamen en wat we wilden doen. Nu zien we toch wel dat ze zich begin te keren en het ons een beetje kwalijk nemen omdat ze denken dat wij het virus hebben binnengebracht. Taxi’s wilden ons vaak niet meer meenemen en rijden gewoon voorbij. De blikken naar twee Europese meisjes waren zeer vreemd om te voelen. Een avondklok tussen 20u en 5 uur werd afgekondigd. Voor geen enkele reden mag men zijn huis uit. Alle winkels en restaurants zijn gesloten, Ook de luchthaven heeft de deuren voor minstens 30 dagen gesloten (ook binnenlandse vluchten). Slechts enkele voedingswinkels en apothekers zijn open. De politie patrouilleert door de straten met een knuppel en in politiewagens om mensen aan te spreken die op straat zijn. Ze sturen hen gedwongen naar huis. Gezinnen zijn hier opgesplitst. Velen werken in een andere stad dan waar hun gezin woont. Op tv kan je de protesten aan de luchthaven zien van mensen die naar huis willen, maar niet mogen. Alle scholen en inclusief onze stageplaats heeft de deuren moeten sluiten. Het lijkt een beetje ghost town als we door de raam kijken. Onze stagementor werd zelfs twee maal door de politie tegen gehouden toen hij even naar de winkel ging. Er rijden geen auto’s , taxi’s of bussen meer. Alle personenverkeer is verboden. Ook in de winkels was er onmiddellijk na de uitspraak van de president omtrent de lockdown een grote hamsteractie. Er was op korte tijd geen zeep, douchegel, pasta, rijst, blik voeding, … meer te vinden. Ook wij geraakten de winkel zelfs niet eens binnen die avond. Drie winkels gepasseerd, maar overal aanschuiven zoals bij de Colruyt in België.”

Rollercoaster
“Wij beleven momenteel een rollercoaster van emoties. Er zijn al enorm veel tranen gevloeid. Gewoonweg omdat het gevoel hebben dat er met onze voeten wordt gespeeld. Onze school legde de keuze bij ons om terug te komen of om te blijven. Wij als 22-jarigen vonden dit een keuze die we niet zelf konden maken. Uiteraard wil je je stage uitdoen omdat het een once-in-a-lifetime experience is. Maar je weet echt niet wat het beste is of wat de gevolgen zijn,” gaat Selena verder.” Onze ouders hebben samen met ons gekozen om te blijven, omdat we toen hier nog veiliger zaten dan thuis. Van corona was er toen nog niet veel te merken. . Maar toen begon de quarantaine en werden het echt zware dagen. Zeker door een gebrek aan slaap. Want het speelt voortdurend door onze hoofden. Het steeds veranderen van beslissingen en niet weten wat je toekomst brengt weegt genadeloos hard door. Je bent er een hele dag ermee bezig om hier weg te raken. Je staat met iedereen in contact. Fran en ik houden elkaar sterk. Als de éne een dipje heeft staat de andere sterk en andersom.

Getrouwd koppel
Fran en Selena zitten samen op een appartementje in Cuzco. “Vooraleer we op stage vertrokken kenden we elkaar nog niet zo heel goed. We hadden wel al enkele keren afgesproken op school om eens te lunchen zodat je niet met een totaal vreemde voor vier maanden zou vertrekken. Het klikt al vanaf de eerste moment dat we elkaar zagen. Nu we hier 24 op 24 bij elkaar op een appartement zitten, wordt het enkel duidelijker dat we een vriendschap voor het leven zullen hebben na dit avontuur. We hadden nog niet de nood om elkaar te vermoorden en we maken elkaar niet zot. Dus het is beter dan een getrouwd koppel. We zijn blij dat we elkaar hebben om te steunen. Met iemand anders hier zitten had het misschien helemaal niet zo makkelijk gemaakt. Corona haalt mensen uit elkaar. Maar het heeft ons dichterbij gebracht. “ “We hebben zeker geen problemen om de mindere momenten met elkaar te delen”, vult Fran haar stagecollega aan.

Net als in de film
“Ons verhaal is inderdaad het beste te omschrijven als een survivalfilm”, aldus Selena. “We hadden met onze ouders een plan uitgewerkt om hier veilig te kunnen zijn als de quarantaine zou worden ingeroepen. Zondagmiddag hadden we met hen het plan om een appartement te zoeken en voldoende eten te halen zodat wanneer we binnen zouden moeten zitten we wat ruimte hebben en een deftige keuken. In het hostel waar we zaten, was de keuken erg klein en amper kookmogelijkheden. Zo gezegd , zo gedaan: een mooi plan en appartementen gezocht. Maar diezelfde avond nog belde onze stageplek dat we moesten zorgen dat we voldoende eten hadden voor de komende twee weken. Ons plan werd ineens in speed tempo klaar gemaakt. We dachten dat we een week hadden. Maar zelfs dat was niet meer mogelijk. De appartementen die we gevonden hadden waren ook onmiddellijk na de telefoon offline gehaald. Grote paniek bij ons! We probeerden naar de winkel te gaan om 21:30 u. We geraakten nergens binnen. Na drie winkels hebben we de taxi naar huis gestuurd. Die nacht zelf kon ik uiteraard geen oog meer dicht doen. Ik heb om 4 uur ‘s nachts een appartement gevonden en om 6 uur ’s ochtends zijn we naar het appartement gaan kijken. Alles moest in snel tempo gaan voor alles in quarantaine ging. Om 8 uur stonden we aan de winkel. Zo zijn we twee keer over en weer gegaan naar de winkel, met onze zakken sleurend over straat. . Op tien minuten tijd hadden we onze valies gepakt om naar het appartement te trekken. Rond de middag waren we er en hebben we alles ontsmet.”

Mister Lee
“Wij hebben een vriendje hier”, glimlacht dierenvriend Selena. “Omdat het kattencafé hier de deuren moest sluiten, hebben wij een kitten van 3 maanden geadopteerd met de naam Lee. Zijn aanwezigheid fleurt de boel hier wel enorm hard op. We doen er ook alles aan om hem mee naar België te krijgen. De procedure opstarten lukt niet door de lockdown. We hopen op de flexibiliteit en begrip van de overheid om toch te mogen reizen met hem. We kunnen onze corona buddy hier niet achterlaten. Hij hoort bij Fran en mij nu als mayonaise op een pak friet.”

Safety First
‘Het appartement waar we zitten is een beveiligde blok, die dag en nacht door een security wordt beveiligd en met een poort. Dus hier voelen we ons wel iets veiliger. Ik heb nog altijd schrik omdat ik inbraken heb meegemaakt vroeger. Me ergens veilig voelen is niet altijd evident. Maar door het feit dat de security hier is, kan ik hier wel op mijn gemak zijn. In het buitenland moet je altijd toch wel opletten als je ergens op een appartement zit als twee jonge vrouwen alleen. Het risico om nu buiten te lopen gaan we echt niet nemen! Ze raadden ons om het niet te doen. We zitten in het centrum. De politie durft hier toeristen op te pakken om te testen op corona. Wij hebben geen zin om dit mee te maken.”

2 huismusjes (zo ver weg van huis)
‘Fran en ik zijn twee huismusjes, die houden van reizen”, glimlacht Selena. “De vier maanden in Peru waren vooraf al een uitdaging. Maar zo extreem als nu, is te gek voor woorden. De drie weken die we terplekke op de stage mochten zijn, waren geweldig. We hebben met de meisjes mogen werken en al een project mogen uitvoeren. De stage was zeker de moeite waard. Enkel is het zeer spijtig dat het nu even stil ligt. We hadden nog zo graag veel willen doen en bereiken. Het beste scenario zou zijn dat alles binnen drie weken over is en we gewoon onze stage kunnen verder zetten. Maar dit is een droomscenario, misschien zelfs utopisch. Terugkeren naar huis op 17 april is een onzekerheid. Dan is er een vlucht vanuit Lima. Maar we geraken er niet vanuit Cuzco.”

Warme douche en Nutella
‘We missen onze vrienden, familie en vrienden enorm”, aldus Selena. “Maar het comfort van een warme douche is gigantisch. We hebben een elektrische douche met een schakelaar. Als je dan de knop op de juiste plaats hebt, is er eventjes warm water. Alleen is dat zeker geen garantie. Zo stond gisteren Fran nog te roepen dat ze ineens onder een koude douche stond. Het warm water was immers uitgevallen. Een stukje taart en uiteraard frieten missen we als echte Belgen zeker! Van Chocolade en Nutella had ik een hele voorraad bij. De chocolade hier is niet te eten. Ik nodig de mensen hier uit om de echte in België eens te komen proeven.”

Foto: Collectie Selena Ali en Fran De Nyn