Ik weet het al langer dan vandaag. Als een geboren houten Klaas met vastgeroeste heupen een dansvoorstelling met de Isabelle Beernaert-stempel bezoeken is een uitdaging van formaat. Vergelijk het ergens met het verlaten van je comfortzone met ongeveer drieduizend kilometer. En toch … ging ik met plezier deze challenge aan.

Door haar passage bij So You Think You Can Dance groeide Isabelle Beernaert uit tot een merknaam in het culturele wereldje.  Iemand, die haar nek uitsteekt om dansen als kunstvorm naar het grote publiek toe te brengen. Met Le Temps Perdu keert Isabelle terug naar de essentie. In deze voorstelling brengt ze een ode aan het alledaagse leven en laat ze door de ogen van vier koppels de rijkdom van het kleine, het ‘vanzelfsprekende ‘ zien. Authenticiteit en subtiliteit staan centraal en komen tot uiting in de danstechniek en puurheid van de bewegingen.

Het is geen evidentie om een blik te werpen op ‘Le Temps Perdu’. Zeker omdat tijdens een Beernaert-productie je duidelijk voelt dat niets  aan het toeval wordt overgelaten. Neem nu bijvoorbeeld de staging. Deze is tot op het een duizendste van een seconde uitgerekend. En tot al heel snel aan dat dansen topsport en pure wiskunde is. Door de professionaliteit van de dansers en het wellicht doorgedreven repetitieproces staat de schoonheid van de emotie meer dan ooit centraal. De choreografe spendeert heel wat aandacht aan de juiste lichtinval. Het brengt je als toeschouwer duidelijk in een bepaald gemoedstoestand, die je heel de productie met je meedraagt.

Naar de Manon Beernaert werd met argusogen uitgekeken. En ze liet ook niets aan het toeval over. Ze speelde alvast ettelijke kilo’s kwijt om te bewijzen dat ze op het podium haar vrouwtje kon staan. En dat deed ze met verve. Je voelde tot in je kleinste teen dat ze zin had om te tonen dat ze ook haar eigen identiteit als danseres heeft. Klein detail: toch kan je er niet naast kijken dat ze de ‘genen’ van Mama Isabelle heeft overgeërfd. Bepaalde fysieke kenmerken sloegen duidelijk geen generatie over.

Als toeschouwer werd ik bij Le Temps Perdu vooral aangetrokken door de schoonheid van de bewegingen op het podium. Daardoor was ik niet altijd even fel mee met het verhaal van deze voorstelling. Maar ach, dat wil ik met plezier met de mantel der liefde bedekken. Het was een bezoekje dat meer dan de moeite waard was en toonde ook aan dat voor mij een dansvoorstelling bezoeken absoluut geen ‘Temps Perdu’ was. Nu alleen nog voor mezelf die heupen los krijgen en we maken alvast zichtbare progressie.

Meer info over Le Temps Perdu kan u vinden op:
https://isabellebeernaert.com/nl/le-temps-perdu

Foto’s van de dansrepetitie van Le Temps Perdu kan u vinden op:
https://goo.gl/FofYbZ

Gezien op 21/11/2018 in Antwerpse Stadsschouwburg

Foto: Kim Vos – Isabelle Beernaert producties