Tram 4 nadert stilaan mijn voordeur. Het valt me steeds feller en feller op. En ja, ik breek er zelfs mijn teruggetrokken haarlijn en kalende kruin over. Van ouder worden begrijp ik stilaan niets meer. Ik heb zelfs last van een oudersdomsparadox. Want ik zie zo veel tegenstrijdigheden met ouder worden dat ik het zelf niet meer weet. U moet weten: zo nu en dan hoor ik met een kranige zestiger in huis de woorden ‘derde leeftijd’ passeren. Maar wat is dat eigenlijk: ‘de derde leeftijd?’. Als ik tijdens mijn wandeltochten die fameuze derde leeftijd me voorbij zie vlammen, voel ik me meer tot de derde leeftijd behoren dan al die kranige zestigers. Neen, ik wil geen wafels bakken voor al die zestigers die wekelijks al die wandeltochten afmalen. Mijn zweet zou de Dijle laten overlopen. Daarom vraag ik me stilaan af: bestaat de derde leeftijd nog?

Op Telenet kan je Eclips TV ontdekken. Een zender voor … (ja, hoor, u leest het goed: de derde leeftijd). Alleen moet men al een grote techneut zijn om mee te zijn met je tijd en post 40 van Telenet te ontdekken.

Ook de uitdrukking ‘muziek voor de derde leeftijd’ hoor ik wel passeren. Maar wat is dat juist? Ik ken kranige zestigers die naar Rock Werchter en naar Graspop trekken. Over smaken en kleuren valt niet te twisten. Maar is dat dan de beruchte derde leeftijd? Je leven stopt niet als je op pensioen bent. Of wel soms?

Ach, hoor mij nu maar klagen … Ik mag hopen dat ik ooit zo oud mag worden. Ondertussen zit ik er toch maar mooi mee … met mijn ouderdomsparadox.