Eén wijze les heb ik geleerd uit de eerste ritten van de Tour De France 2017. Er bestaan geen zekerheden in het leven. Zo was ik er rotsvast overtuigd dat Peter Sagan zijn zesde groene trui op rij zou bemachtigen en het record van Erik Zabel zou evenaren. Zijn overwinning tegen Van Avermaet mocht er wezen in Longwy. Hij won zelfs op één been. De truukendoos van Sagan leek onuitputtelijk. Alleen was het één dag later Vijgen na Pasen. Een tweede plek kwam er na het betere duw- en trekwerk tussen Cavendish en hemzelf. Een diskwalificatie was logisch. Een uitsluiting kwam als een donderslag bij heldere hemel. Que pasa .. Er zijn geen zekerheden meer. #jesuissagan laat ik luidkeels van me horen.

Hij werd als boeman bestempeld. Alleen toonden de beelden van Vive le Vélo iets anders. Cavendish viel wel heel vroeg. Maar die zes op een rij. Tja, die komt er niet. Het zal Kittel, Démare of Matthews worden voor hun eerste groene trui. Maar zonder Sagan met zijn Motörhead-snor kleurt de tour niet groen, maar gitgrijs. Que pasa .. Er zijn geen zekerheden meer. #jesuissagan roep ik van de daken

Cavendish was groots in zijn interview achteraf. Hij wou een face-to-face gesprek met zijn goede vriend Peter. Zijn gezicht stond op onweer. Hij voelde de bui al hangen. Zijn schouderblad is gebroken. Ook zijn tour zit erop. Dubbele KO in de laatste 200 meter. Geen Cav, geen Sagan … De Tour maakt zijn eigen sterren. Maar de kleurpotloden moeten aangescherpt worden. Que pasa … er zijn geen zekerheden meer in het leven. #jesuissagan pen ik nu nogmaals neer. Maar het kan nog. Een Sagan kan deze Tour nog winnen. Zijn oudere broer Juraj zit nog in het peloton. Krijgen we de bloedwraak van de Sagan-Brothers? Voor één keer mag het: #noussommessagan , niet waar.