Op buitenlandse missie gaan en … met tulpenbollen naar huis komen. Het overkwam me bij een bezoek aan Amsterdam vorig jaar. Je moet weten: soms heb je tijdens een bezoek in Nederland wel eens gekke ideeën. Toen ik op de Dam liep, hoorde ik een orgelmannetje het liedje ‘Tulpen uit Amsterdam’ spelen. Het leek me wel leuk om in het gezelschap van een tulpenbol de trein vanuit Amsterdam naar Vlaanderen te nemen. Kwestie van de nodige gespreksstof op de trein hebben, niet waar. Alleen had ik nooit het idee dat mijn goede vrienden zulke hardnekkige wezens zouden zijn. Ze verroerden geen vin.
De tulpenbollen werden vorig jaar in het najaar keurig gepland. Maar wachten op een tulp is zoals wachten op Godot. Je moet er een winter over laten gaan vooraleer je de bloei van deze bloem ziet. Van tulpen weet ik even veel als over de veranderende prijzen van bier in Oezetbekistan. Kortom: niets. Thuis ben ik niet diegene met de meest groene vingers. Dat is met voorsprong de Pater Familias des huizes.
En toch … komt er schot in de zaak. Hoe dichter de lente van 2017 dichterbij komt, hoe groter de evolutie wordt in mijn tulpen. Het is nog wachten op de bloem, maar mijn tulpen maken progressie. Ach .. Wachten op tulpen is zoals wachten op een ezelsdracht. Het lijkt wel eindeloos
En toch .. koester ik hoop. Telkens ik voorbij de bloembakken loop, fluit ik het liedje ‘Tulpen uit Amsterdam’. Want nu het lente wordt, hoop ik ze eindelijk te zien. Want wat mijn hart niet zeggen kan, zeggen ‘hopelijk’ mijn tulpjes uit Amsterdam.
Foto: Jan Liekens