Als de dag van toen herinner ik me nog de dag 8 december 2011. Tijdens een bezoekje aan de arbeidsgeneesheer werd ik genadeloos hard op de feiten gedrukt. Toen men tijdens een beeldschermonderzoek begon over mijn overgewicht, voelde ik de grond onder mijn voeten wegzakken. Emotioneel werd ik overmand door een dreiging tot eindeloos huilen. Ging het werkelijk zo slecht met mij? Was ik dan zo ongezond bezig? Loerde het kerkhof of de operatiezaal om de hoek. Voor de eerste keer in mijn leven werd ik voor voldongen feiten gesteld. Er moest iets aan gebeuren of mijn leven zou een rampzalige wending aannemen. The day after ging ik voor het eerst sinds een eeuwigheid de confrontatie met de weegschaal aan. Om het beeld even te schetsen: Ik had me afgezonderd achter gesloten deuren in mijn slaapkamer. Wat ik toen zag … vergeet ik ik nooit van mijn leven meer. Het leek wel een KO van formaat in de eerste vijf seconden van een allesbeslissende kampioenenwedstrijd. Ik ging op de rand van mijn bed zitten en voelde de eerste tranen vloeien. De uitdaging, die me te wachten stond, had quasi onmogelijk proporties aangenomen.

Je moet weten: aan een afvalrace beginnen in de december- of januarimaand is geen lachertje. Mijn vader ging in deze periode op pensioen. De kerst- en nieuwjaarsperiode brak aan. Om nog maar te zwijgen van mijn jaarlijks terugkerend verjaardagsweekend. Kortom: een bezoekje aan de diëtiste brengen in deze periode leek me geen opportuniteit. Het doembeeld van droog brood en water loerde immers om de hoek. Op dat moment heb ik het besluit genomen om ‘tijdelijk’ het heft in eigen handen genomen. Wanneer ik iets aan mijn leven wou veranderen, werd het mijn verantwoordelijkheid en niemand anders. Maar ik had een grote angst voor mogelijke valkuilen. Daarom besloot ik om niemand mijn begingewicht te vertellen en wat mijn streefdoel zou Ik wou de touwtjes in eigen handen nemen en geen onnodige stress van buitenaf te kennen door al dan niet slecht bedoelde motivatietechnieken van ‘Komaan Bart, nog 5 kilo’.

En toen … startte het belangrijkste project van mijn leven.  Leren bewegen vanaf 0, op mijn eten letten …. En de eerste dagen leverde het al onmiddellijk succes op. Een wandeling in Antwerpen Stad zorgde er voor dat de teller op -3 kilo stond. Woehoe, het leek wel van een leien dakje te gaan. Niets was echter minder waar.

Ook bewegen op oma’s hometrainer kwam op het programma te staan. En geloof me vrij … Het was geen zicht. Voor diegenen, die me niet kennen … Ik ben een kerel van 1m87. Mijn oma haalde met moeite een lengte van 1m65. De fiets was één van de eerste modellen ooit op de markt. En dat zag je eraan. Het leek wel een stalen ros waar naar mijn gevoel zelfs de dinosauriërs nog hun dagelijkse portie ochtendgymnastiek op deden. Helemaal niet meer anno 2013.  Een nieuw stalen ros werd aangeschaft. En toen begon een periode van keihard werken.

De eerste twee maanden werden een succes van formaat. De weegschaal toonde al heel snel -13 kilo aan. Ik was fier dat mijn alom gekende koppigheid en eigenzinnigheid resultaten opleverde. En what doesn’t kill you, makes you stronger. Ik heb toen de beslissing genomen om die eigenzinnigheid en koppigheid nog verder toe te passen in de race naar een nieuw leven. En daar heb ik tot op de dag van vandaag geen seconde spijt van. Begrijp me niet verkeerd.  Ik heb heel aandachtig geluisterd naar het advies van mensen, die het ontzettend goed met mij bedoeld hebben. Hun goede raad en adviezen heb ik omgezet naar mijn persoonlijkheid.  En toch …

Een afvalrace zoals de mijne – cfr Ik weeg nu 66,2 kilo lichter – is een emotionele rollercoaster van formaat. Niet alleen je lichaam wordt scherper maar ook je geest wint aan scherpte. Gek toch wat bepaalde voedingsmiddelen met een mens doen kunnen. Afkicken van een suikerverslaving, een nachtmerrie van formaat. En toch …

Het zwaarste van een afvalrace is hoe de perceptie van jezelf in de maatschappij een gigantische verandering kent. Bij de VOX POPULI staat afvallen en diëten vaak synoniem met meer bewegen en minder eten. Maar helaas zelden met op een verstandige manier anders gaan leven. Om het even te kaderen schets ik maar al te graag mijn situatie hoe het nog geen 2 jaar geleden was. Weet je … Ik was een Morbide Obesitas-patiënt met een duizelingwekkend BMI.  Nu anno 2013 is dat BMI 18 punten gezakt, mijn broeksmaat bijna 14 maten en mijn hemdsmaat gedeeld door 6.  Deze cijfers bereik je niet wanneer je niet op een verstandige manier aan de basis werkt. Ik heb het roer op een dusdanige manier omgedraaid dat mijn leven er helemaal anders is gaan uitzien. Het EMO-eten zwaar onder controle leren houden en rationaliteit in mijn dagdagelijks levenspatroon beginnen te verwerken. Geloof me vrij … een dergelijk resultaat is niet mogelijk wanneer je niet uit je comfortzone durft te stappen. En dat heb ik gedaan.

Nu bijna twee jaar later geef ik toe dat alle puzzelstukken uit mijn leven als een boomerang naar mij zijn terug gekeerd. Wat liep er fout? Hoe was het beeld van de maatschappij naar mij? Want een leven als een Morbide Obesitas-patiënt zorgt voor een impact in je dagdagelijks leven. Ik herinner me nog altijd het moment dat er mensen uit de lift zijn gestapt omdat ze met ‘deze gezellige dikkerd’ geen twee verdiepingen hoger wilden gaan. Alleen door te vechten als een leeuw ben ik uit een put geklauterd.  Stuk voor stuk heb ik mijn ‘oud en nieuw’ leven als een puzzel in elkaar zien vloeien. Het werd een cursus zelfreflectie zoals geen enkele professor emeritus aan de universiteit mij zou kunnen geven. Ja, ik heb aan mijn werkpunten sterker dan wie ook gewerkt.

En ook al heb ik waanzinnig hard gewerkt en heb ik fysisch de allures van een knotwilg aangenomen. Hoge bomen vangen veel wind. Niet alle reacties zijn even positief. Niet iedereen kan zich inbeelden welk traject ik de voorbije maanden op eigen houtje heb afgelegd. Jaloezie, haantjes- of kippetjesgedrag. Ik heb het allemaal mee gemaakt en maak het nog dagdagelijks mee. Een verandering in iemands leven beroert de gemoederen zichtbaar. Over de eerste indruk zijn er letters geschreven in de wetenschap. Alleen staat er geen letter genoteerd over de achtste en de negende indruk. En die beleef ik momenteel.

En hoe mensen reageren hangt van 1000 en 1 factoren af. Het verschil tussen mannen en vrouwen is heel snel duidelijk.  Een vrouw hanteert veel sneller het ‘vinde-gij-mijn-gat-niet te dik-in deze rok’-effect als het over haar gewicht gaat dan een man. En dit terwijl een man fier is op zijn buikje als puur statussymbool. In een landelijker gebied ben ik een grotere circusattractie dan in een stedelijk gebied. En zo kan ik wellicht nog uren doorgaan hoe de mensheid in elkaar steekt.

Maar nu ik 66,2 kilo lichter door het leven stap, duikt het beeld vaker en vaker op welke wending mijn leven nu zal kennen. Ik heb me voorgenomen om deze afvalrace geen fetish te laten worden en me niet te laten verleiden tot ziekelijke neigingen. Nog eens 66 kilo lichter worden, …. Nou het zou geen zicht zijn. Voor u niet en voor mij zeker niet. Ik zou een dorpsgenoot worden van Plop, Lui en Klus. En daarvoor  leef ik nog veel te graag bij u allen.

66 kilo’s lichter en wat nu … Ik ga stil blijven staan bij de zaken die ik heb geleerd. En die wil ik maar al te graag nog meer in praktijk omzetten. Het belangrijkste doel is dat de huidige Bart ook de nieuwe Bart is en blijft.  Ik heb de voorbije maanden regelmatig mijn comfortzone verlaten. Kortom: Enkele zotte keuzes gemaakt door een keertje naar het EK Hockey of naar het WK Turnen te gaan. Een hele nieuwe wereld ging voor mij open. And I enjoyed it. Ik geniet er van om op mijn racefiets als een flandrien met mijn snufferd tegen de wind in te beuken. Weet je … Koersen is des levens, ook al heb je de voorbije maanden alle klassiekers ‘in je echte leven’ na elkaar gereden. Een confrontatie met jezelf aangaan is zeer leerrijk. Een wijze vrouw omschreef mijn traject ooit als de geboorte van een nieuwe man/mens. En momenteel knik ik achter mijn klavier maar al te graag instemmend. Hello World, this is me …