Charlotte Jacobs leerde al vanaf kinds af aan zingen en ging later aan het Conservatorium van Gent zang studeren, waar ze betrokken was bij verschillende projecten.

De afgelopen jaren was Jacobs voornamelijk actief in Europa als vocaliste en songschrijfster. Zo werkte ze mee aan verscheidene nationale en internationale projecten, verzorgde ze de backing vocals bij Sarah Ferri en schreef scores voor films en video games.

Met haar vorig Belgisch project Seiren maakte ze furore met de EP Architekt. Deze unieke combinatie van Nederlandstalige muziek en elektronica werd warm onthaald en kreeg nationale en internationale support (oa Red Bull Elektropedia & Lefto’s podcast voor Gilles Peterson). Live kon je Seiren aan het werk zien in de Vooruit en de Ancienne Belgique als voorprogramma van onder andere Bazart en Portishead’s begeleidingsband Get The Blessing.

In haar nieuwste EP Fishtale – opgenomen in Brooklyn – combineert Jacobs haar eigenzinnigheid met vertrouwde song structuren die deze verzameling het best beschrijven als avant pop.

In 2017 besloot Charlotte te verhuizen naar Brooklyn en begon ze aan de eerste schetsen van deze songs waarin ze haar stemgeluid in verschillende vormen giet en gebruikt als primerende bron van verschillende texturen, samples en loops. Samengesmolten met haar palet in analoge synth kleuren en elektro-akoestische details. Daarna bundelde ze de krachten met producer en engineer Zubin Hensler die reeds samenwerkte met Fleet Foxes, Half Waif, Nick Murphy en Hannah Epperson om de EP op te nemen. Epperson -bekend van haar werk met RY X, Ajay Bhattacharyya (Stint) & Skyler Skjelset (Fleet Foxes).

De plaat opent met ‘Take Me to the Water’ een hyper experimenteel tweeluik, dat de nadruk legt op de relatie tussen een nachtmerrie en een up-beat feelgood arrangement.
Het eerste wat men hoort is Jacobs’ stem. En deze laat je gedurende de gehele EP niet meer los.

Charlotte deinst niet terug voor enig risico, getuige daarvan is het Nederlandstalig nummer ‘Magnetisch Blauw’, waar ze in haar moedertaal, dicht en bijna fluisterend een onbekende kleur beschrijft. Het voelt bijna aan als een volwaardige ASMR* ervaring.

‘Forever’ en ‘Lovesong’ zijn de twee nummers die zich meer onderwerpen aan de klassieke popsong structuur. ‘Forever’, een ode aan moeder aarde en haar onstuitbare kracht, heeft een vocaal arrangement waar Charlotte complexe harmonie aan de oppervlakte laat komen. Terwijl ze dan weer bij ‘Lovesong’ een twee akkoorden synth patch gebruikt doorheen het hele nummer, verwijzend naar eb en vloed.

De titel track ‘Fishtale’ is een grotere texturele uitdaging dat het verhaal vertelt van een jongetje die vastzit in de maalstroom van mensen op deze aardbol. Muziek collega Hannah Epperson’s viool lijkt intentioneel op de brekende golven tegen de branding.

“Als 6 jarig meisje voelde ik me soms zo klein als ik naar de zee keek. Nu nog altijd. Het geluid van de zee heb ik altijd als iets bovennatuurlijk ervaren. In mijn fantasie was de zee mijn orkest, de golven mijn muzikanten en ik de dirigent. En liet ik de golven meedansen op de bewegingen van mijn lichaam. De zee is een metafoor voor verschillende dingen in het leven en is voor mij een onuitputtelijke bron van inspiratie”.