Onder het motto: ‘Den Bart gaat eens zottekens doen’ heb ik me de voorbije maanden een beetje geamuseerd met ‘wat ik zelf noem’ wereldexploratie. Om het in doodgewone mensentaal te zeggen: evenementen en activiteiten opgezocht, die kwalitatief uitstekend zijn … maar die bij het grote publiek net dat tikkeltje bekendheid missen. Marketinggewijs zou je kunnen stellen dat ik een beetje aan USP (Unique Selling Proposition)-watching heb gedaan. De technische kant over dit marketingfenomeen laat ik in dit blogberichtje aan mij voorbij gaan.  Laat het onderstaande verhaal maar primeren.

Vorig jaar heb ik me in een dolle bui twee kaarten aangeschaft voor een concert van Bastille in de Lotto Arena. U weet wel de groep die luidkeels ‘E-yo E-yo’ brult over een stad ergens in het mooie Italië. Ergens had ik horen opvangen dat deze groep een uitstekende livereputatie had. En dat wou ik wel eens persoonlijk ondervinden. Afgelopen dinsdag was het zo ver. En ik kan met de hand op mijn hart stellen dat ik in uitstekend gezelschap vertoefde om naar het muzikaal hoogstandje van Dan Smith en co te bezoeken. Meer bepaald: mijn teergeliefde  vader.

U moet weten: het is niet de eerste keer dat ik met hem naar een ietwat rockgetint concert ga. Ergens in een ver verleden hebben we samen nog eens het concert van U2 bezocht. Dit tot grote verbazing van zijn collega’s destijds. U2 werd immers niet meteen hem geassocieerd. Maar ach, van tijd tot tijd eens nieuwe werelden opzoeken kan een mens alleen maar verrijken. Of niet soms …

En toch … kan ik wel stellen dat vader en zoon niet meteen tot de doelgroep van Bastille behoren. En dat werd al meteen duidelijk toen we de tram uitstapten. We werden daadwerkelijk omsingeld door jonge meisjes tussen de 15 en de 30 jaar. Best wel confronterend. Een goede raad voor de mannelijke vrijgezellen, die dit berichtje leven. Waag uw kans bij een optreden in festivalland als Bastille de revue passeert. Heel veel kans dat u bij Bastille een grote groep vrij gezellige vrijgezellinetjes tegen het bevallige lijft loopt.

Het leeftijdsverschil tussen onze gezamenlijke leeftijd (tja, bijna één eeuw oud) en het doorsnee Bastille-doelpubliek is redelijk confronterend. Voor ons beiden waren er gemakkelijk een viertal jonkies in de plaats. Tot op de dag van vandaag vraag ik me nog steeds af of mijn vader één van de ouderdomsdekens afgelopen dinsdag in de Lotto Arena was . Wellicht wel. Maar de statistieken ontbreken tot op de dag van vandaag om het voor u te staven.

Maar omdat we beiden nogal nieuwsgierig van aard zijn, gingen we als een Stadtler en Waldorf op zoek naar de ietwat oudere doelgroep in het publiek.  Dat bleek al heel snel een zoektocht te zijn naar een speld in een hooiberg. Een zeer moeilijk intermezzo, maar het leidde wel tot hilariteit in de nok van de Lotto Arena. Als kirrende kinderen waren we blij toen we nog een schaars bedekt hoofd de revue op de tweede verdieping zagen passeren. Een kinderhand is gauw gevuld, niet waar …

En deze bevindingen illustreren maar al te goed waarvoor Bastille in concert staat.  Anno 2014 draait het meer dan ooit rond de live-beleving. Live-beleving wordt anno 2014  maar al te fel geïllustreerd door de gsm-filmpjes. Hip ben je pas echt wanneer er een gsm-filmpje op YouTube staat. Vader, we hebben duidelijk nog werk. We kunnen een voorbeeld aan Bastille nemen. Na een intensieve research kan ik stellen dat er al verschillende filmpjes over hun optreden op YouTube gespot zijn.

Het concert van Bastille zou ik meteen kapot kunnen analyseren.  De Lotto Arena is niet meteen een festivalweide en de lichtshow was bij momenten te fel. Toen we ons Pompeii-GSM filmpje achteraf bekeken, zagen we vooral een knallende lichtbol op het podium, die met ‘trouwens’ een vlekkeloze klank ‘E-yo E-yo’ zong …  Wij zagen het licht en helaas ontbrak Dan Smith op onze GSM-registratie.

En toch zijn we nederig in ons oordeel. Het is niet iedereen gegeven om een Lotto Arena uit te verkopen. En dat is op zich al een verdienste om u tegen te zeggen. Voor het Sportpaleis wordt het wellicht nog een drietal albums en dito monsterhits wachten. Maar dat zien we dan wel weer …

Enkele dagen later ….
Mijn vader en ik  waren naar The Voice van Vlaanderen aan het kijken. Zingende ruiter Jef uit Duffel waagde zijn kans met Pompeii van Bastille. Mijn vader keek naar me en zei: ‘Dit liedje kennen we, hé … ‘
Ik glimlachte en dacht bij mezelf: ‘My Daddy rocks …