De COVID Challenge oftewel de Virtuele Dodentocht zit erop. De balans wordt pas achteraf ook opgemaakt. Voor mij persoonlijk was het een succes met 360 wandelkilometers. Welke 4 lessen kan men uit één van de grootste virtuele wandelingen ooit op Vlaamse bodem trekken?
Vlaanderen wandelt … (meer dan ooit)
Eerlijk is eerlijk. De cijfers van de COVID challenge zijn om van te duizelen. 12281 mensen wandelden op 1 maand tijd de COVID Challenge uit. 17207 mensen schreven zich in. Samen zamelden ze 171400 euro in voor het goede doel. Het aantal wandelkilometers was exact 1713918km. Moraal van het verhaal. Vlaanderen trok meer dan ooit zijn wandelschoen aan. Wandelen is hipper dan ooit.
De virtuele is de echte niet …
Toch hoorde je her en der de critici zeggen. De virtuele dodentocht is de echte niet. Compleet mee eens. Maar toch mag je het virtuele verhaal ook niet onderschatten. 100km wandelen op 1 maand tijd is een makkie. Daarom was het veel meer een familiale uitdaging waar sommige ultrawandelaars hun neus voor ophaalden. Je kon er met afstanden van 45km en 30 km ook raken. Maar dat is absoluut niet evident in een tijdperk waar een hittegolf en een mondkapjesplicht heerst. Gedisciplineerd dagelijks je kilometertjes afhaspelen in tijden van een hittegolf en een mondkapjesplicht werkte veel efficiënter dan het lange Ultrawerk.
De virtuele is een aanvulling op …
Gaat de Virtuele Dodentocht de echte vervangen? Laat ons hopen van niet. Tradities en mythes mogen (moeten) best gehandhaafd worden. Niets is mooier dan de confrontatie met jezelf aan te gaan in een Ultrawandeling van 100km in Klein-Brabant. Zeker omdat de Dodentocht nog altijd het hardste tot de verbeelding spreekt. Toch heeft het virtuele luik ook het nodige bestaansrecht. Net zoals de livestreams bij concerten een mooie aanvulling op het echte werk zijn, lijkt het ‘virtual walk’ ook een mooie aanvulling te worden op het ‘echte wandelen’. 1 + 1 kan in dit geval 3 zijn.
De kinderziekte van de registratie
En toch blijft het werkpunt de registratie van de kilometers. Chronorace en Strava kreunden onder het Vlaamse digitale wandelgeweld. Een matig openingsluik, herpakt in het midden en slecht geëindigd. De kilometerregistratie kreeg een tsunami van wandelaars over zich heen. En dat was niet altijd even evident. Bij mij ontbreken in het eindtotaal ook een achttal kilometers, die in het ijle virtuele landschap zijn verdwenen. Dit moet beter, sterker en straffer naar de toekomst toe. Dan pas kan het virtuele en het echte mooi samen één groot geheel vormen.
Foto: Bart Liekens
Heel mooie samenvatting! Maar graag zou ik nog iets kleins willen toevoegen. Uiteraard kan dit nooit de dodentocht vervangen, en dat mag ook niet. Maar ernaast zou het inderdaad een prachtige aanvulling zijn om de volgende reden…
Zoals ik zijn er nog mensen, die nooit aan de dodentocht kunnen deelnemen, omwille van ‘lichamelijke’ problemen. Voor mij was die 100km geen makkie, maar een enorme uitdaging, die ik met alle plezier aangegaan ben. En… tot een goed einde gebracht heb. Voor mij was deze virtuele dodentocht een overwinning voor mezelf. Dat ik daarnaast een goed doel kan steunen, vind ik super.
Ik hoop van harte dat de dodentocht in 2021 kan doorgaan, met daarnaast de ‘virtuele’ versie voor mensen zoals ik.