11 augustus. Deze datum staat al een poosje vuurrood en omcirkeld genoteerd in mijn agenda. Dan is het namelijk Dodentocht-tijd. Ook dit jaar sta ik opnieuw aan de start. En het viel me zaterdagochtend al op. Bornem is nu al klaar voor de hel van Klein Brabant en omstreken. Als voorbereiding startte ik toen aan de 30km lange Binnenschipperstocht in Wintam en omgeving. Toen ik de startzaal van de wandeltocht betrad, weerklonk uit de luidsprekers ‘Les Lacs Du Connemara’. Om met servetten te zwaaien, was het veel te vroeg. Maar de sfeer zat er al goed in. De violen van Concerto Dodentocht leken nu al gestemd.

Al dat muzikale geweld roept bij mij herinneringen op. Tijdens mijn eerste Dodentocht regende het bakken uit de hemel. Pijpenstelen was een understatement. Toch waren er toen 3 Engelse DJ’s op de Scheldedijk de deelnemers aan het opwarmen. Ze hadden ‘If I could walk (500 miles)’ van The Proclaimers op repeat gezet in hun cd-speler. Memorabele herinneringen in de gietende regen om 10000 man dit te horen meezingen.

Vorig jaar zochten de plaatselijke DJ’s het dichter bij huis. Het was Frans Bauer-tijd daar aan de waterkant. Heb je even voor mij …   Ook het O-e-i-o-gebrul van de deelnemers ging door merg en been.

Maar toch zal ik nooit dat éne meisje vergeten dat na mijn eerste passage op die beruchte dijk ooit tegen me riep:  ‘Goed gedaan mijnheer. Je bent er bijna .. Nog 93 km te gaan.” Sarcastische humor. Het zit er al van heel jong in. Maar ach, het zal de Bornemse Sweet Caroline geweest zijn, niet waar … Die kunnen tegen een stootje.