’t is gebeurd. Het was kermis in de hel vanochtend. Het bewijs: de hemelsluizen gingenhelemaal open. Regendruppels dwarrelden naar beneden alsof het op hun lijf gegoten was. Van miezeren was zelfs in het beste weerbericht geen sprak meer. En ook al was het geen weer om een hond door te jagen. Ik moest er toch keurig door. Het gevolg kent u nu alvast: Mijn jas hangt nu al vier uur te drogen inclusief mijn blauwe fraaie trui. Alleen mijn bril is verrassend kurkdroog. Gewoonweg omdat ik het hoofd gebogen hield. Tegen de natuurwetten kan je niets doen. Raindrops were falling on my head.
Zware regenbuien … Ik heb ze al meermaals getrotseerd. De allerzwaarste ooit was in Dodentochtland. Vijf minuten vooraleer het kanonschot ging, brak de hel los. Daar stond ik dan met mijn regenjasje aan. De poncho goed opgeborgen in mijn rugzak. Mijn schoenen waren al helemaal doorweekt en ik moest nog aan 2,5 marathon wandelen beginnen. Tactische blunder of gewoon onervarenheid. Raindrops bleven fallen on my head …
Mijn oma zei vroeger altijd: ‘Van regen groei je … “. Ik heb ze altijd geloofd .. Alleen trek ik ze nu alvast wel in twijfel. Veel rek zit er op mijn lange stelten niet meer op. Maar ik ga heus niet van de regen in de drup terecht komen. Want na regen komt heus wel zonneschijn. Alleen stel ik nu vast: dat als het melk regent, mijn schotels omgekeerd staan.
Och ja, een mens moet zich met iets bezig houden als hij niet buiten kan spelen. Want voor je het weet verrijzen er zonnige paddestoelen na een regenachtige dag … Maar ondertussen … zie ik die dekselse raindrops nog steeds vallen.